Οι φετινές φοιτητικές εκλογές έλαβαν χώρα σε μια συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την παρατεταμένη κρίση του καπιταλισμού, που εξειδικεύεται στην Ελλάδα με καταστροφικό τρόπο για τη νεολαία και τους εργαζομένους.

Η επίθεση έχει δυο αλληλένδετα σκέλη, αφενός τις απαιτήσεις της ελληνικής αστικής τάξης για αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή, στρατηγική που απαιτεί ακόμα πιο βαθιά πειθάρχηση του λαϊκού κινήματος και ενσωμάτωση στα σχέδια του κεφαλαίου και αφετέρου την αιματηρή ''έξοδο'' από τα μνημόνια, τα μονίμως αυξανόμενα προαπαιτούμενα και την αέναη επιτροπεία.

Σε αυτήν την πολιτική συγκυρία είναι πιο αναγκαίο από ποτέ οι δυνάμεις της Επαναστατικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράςνα σηκώσουν το γάντι της αντιπαράθεσης, να οργανώσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις και να φέρουν τη νεολαία και τους εργαζομένους σε θέσεις μάχης και σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους εκφραστές του για να χάσουν οριστικά οι δυνάμεις του κεφαλαίου. Για να γίνει αυτό είναι απαραίτητη η μέγιστη συσπείρωση των αντικαπιτιστικών, αριστερών και ταξικών δυνάμεων πάνω στην αναγκαία πολιτική πρόταση για το εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα δώσει ανάσες και προοπτική στους εργαζομένους και θα βάλει στο στόχαστρο την κυβέρνηση, την εργοδοσία και τα δεκανίκια τους. Μακριά από λογικές παραγωγικής ανασυγκρότησης και διαχείρισης της φτώχειας, σε πλήρη ρήξη διαχωρισμό με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμόσε όλα τα επίπεδα (πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) που καλεί την πληττόμενη πλειοψηφία στο πλευρό των εκμεταλλευτών της για το ''καλό της χώρας'' την ''καινοτομία και την επιχειρηματικότητα'' (μέσα από την περίφημη «Κοινωνική Συμμαχία»).

Η κατάσταση στο χώρο της εκπαίδευσης δεν είναι πολύ διαφορετική με την επιθετική πολιτική της κυβέρνησης να συνεχίζεται με αναβαθμισμένο τρόπο και την αναδιάρθρωση να προχωράει σε όλους τους χώρους και τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Οι τομές της εκπαιδευτική αναδιάρθρωσης που θέλει να επιβάλλει η κυβέρνηση εκτείνονται από τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στη δευτεροβάθμια, την τεχνική εκπαίδευση στα ΕΠΑΛ και τη μεταδευτεροβάθμια-δημόσια ΙΕΚ (Πρόγραμμα ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ, κλείσιμο τμημάτων), μέχρι τις κεντρικές αναδιαρθρώσεις στην τριτοβάθμια με τους νόμους και τα πολυνομοσχέδια του υπουργείου. Υπό αυτό το πρίσμα είναι μια άμεσηεπίθεση στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση καθώς και στην ίδια τη νεολαία ήδη από το σχολείο με την επιβολή μιας όλο πιο σκληρής και ασφυκτικής καθημερινότητας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το τσάκισμα της εργασιακής προοπτικής της νέας γενιάς. Έτσι ο μαραθώνιος των εξετάσεων για όλους τους μαθητές και ο γολγοθάς των πανελλήνιων για τους αποφοίτους των λυκείων διαμορφώνουν το κατάλληλο έδαφος για την όσο το δυνατόν πιο αναίμακτη επιβολή μιας όλο και πιο σκληρής φοιτητικής καθημερινότητας (εντατικοποιημένοι ρυθμοί σπουδών, προαιρετικά δίδακτρα για προπτυχιακούς φοιτητές Αρχιτεκτονική Πάτρας κ.α). Μίας καθημερινότητας,δηλαδή, πλήρως εξατομικευμένης και κοινωνικά αποξενωμένης, με σκοπό να ενταθεί ο κατερματισμός των αποφοίτων και των νέων εργαζομένων, να διαλυθούν τα πτυχία και να καταργηθούν τα συλλογικά δικαιώματα (εργασιακά, επαγγελματικά, ασφαλιστικά) στην εργασία και – σε συνδυασμό με τον ατομικό φάκελο προσόντων-βιογραφικό – οι εργαζόμενοι να εντάσσονται χωρίς δικαιώματα στην παραγωγική διαδικασίακαι να αποδέχονται σαν κανόνα και φυσικό νόμο τις όλο και πιο αντιδραστικές παραγωγικές σχέσεις.

Η υποχώρηση του μάχιμου φοιτητικού συνδικαλισμού και η απονομιμοποίηση του στη συνείδηση των φοιτητών, αποτυπώθηκε και φέτος. Παρά τις κινητοποιήσεις και συγκρούσεις στο υπουργείο Παιδείας στο πλευρό των αδιόριστων εκπαιδευτικών και κάποιες επιμέρους αντιστάσεις και καταλήψεις σε σχολές όπως στη Φιλοσοφική (ενάντια στη διάσπαση του ΦΠΨ), τα ΤΕΙ (ενάντια στις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολών) είναι ξεκάθαρο πως το φοιτητικό κίνημα δεν μπόρεσε συνολικά να αναμετρηθεί με τα σχέδια κυβέρνησης και υπουργείου, όπως αποδεικνύεται κι από την ψήφιση των δύο τελευταίων νομοσχέδιων για την εκπαίδευση. Οι γενικές συνελεύσεις ήταν και φέτος λίγες και άμαζες, ενώ οι μάχιμες συνδικαλιστικές πρακτικές και το φοιτητικό κίνημα υποχωρούν,αφήνοντας χώρο σε υπουργείο και καθηγητικό στρώμα να εφαρμόσουν την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση εις βάρος των φοιτητών. Όσο η διαλεκτική σχέση μεταξύ αγώνων-συλλογικών κοινωνικών πρακτικών και συνδικαλισμού αποδυναμώνεται τόσο θα αποδυναμώνεται η δυνατότητα του κινήματος να καταγάγει νίκες ενάντια στο καθηγητικό κατεστημένο, στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, την κυβέρνηση και το κράτος. Απεναντίας θα ενισχύονται όλα εκείνα τα ιδεολογήματα και ρεύματα που παραδοσικά εκπροσωπούσαν και ενίσχυαν οι καθεστωτικές παρατάξεις και πλέον εκπροσωπούν ακόμα και νέες επιστημονικές-εθελοντικές ομάδες που στοχεύουν στην ενσωματώση στην κυρίαρχη αστική αφήγησηκαι την απάθεια των φοιτητών στο καιρό της κρίσης, της ανεργίας, της επισφάλειας και των μισθών των 400 ευρώ.

Tα αποτελέσματα των φετινών φοιτητικών εκλογών περισσότερο αφουγκράζονται παρά αποτυπώνουν την υποχώρηση του φοιτητικού κινήματος αλλά αποτυπώνουν την σταδιακή απονομιμοποίησητου φοιτητικού συνδικαλισμού, ακολουθώντας την πτωτική τάση των τελευταίων χρόνων. Εμφανής είναι η αδυναμία της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, των μαχόμενων δυνάμεωνκαι των ΕΑΑΚ να ανασυγκροτήσουν με μαζικούς όρους τους συλλόγους κόντρα στην απογοήτευση και το ''δεν υπάρχει εναλλακτική'', με λογικό επακόλουθο την πτώση της εκλογικής τους καταγραφής αλλά και τις επιθετικές επιλογές των καθεστωτικών δυνάμεων για το σπάσιμο συλλόγων ή τη μη διεξαγωγή εκλογών (ΔΑΠ και ΠΑΣΠ). Υπό αυτό το πρίσμα κρίνεται αναγκαίο για τις δυνάμεις της Αντικαπιταλιστικής και Επαναστατικής Αριστεράς και τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα να εξετάσουν συλλογικά και ενιαία την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου φαινομένου.

Η συμμετοχή της φοιτητιώσας νεολαίας στις φοιτητικές εκλογές και οι καταγραφές των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων είναι ένας δείκτης που χρίζει ερμηνείας. Στα πλαίσια της απογοήτευσης της νεολαίας αλλά και της συνολικής αποστροφήςαπό την πολιτική και τις συλλογικές διαδικασίες, η συμμετοχή στους περισσότερους συλλόγους ήταν αρκετά χαμηλή με την αποχή (επιλογή που συνεχώς ενισχύεται από την κυρίαρχη αστική αφήγηση ως λύση τη στιγμή που ο φοιτητικός συνδικαλισμός χτυπιέται) να αποτελεί για άλλη μια φορά τον«μεγάλο νικητή».

 ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΑΕΙ-ΤΕΙ 2014-2018 

Η ΔΑΠ αποτελώντας τον κύριο εκφραστή της αστικής πολιτικής στο εσωτερικό των πανεπιστημίωνπαρουσιάζει σταθερή και ανοδική καταγραφή σε πολλούς συλλόγους τόσο σε επίπεδο απόλυτου ψήφων αλλά ποσοστού (για πρώτη φορά μετά το 2012) διατηρώντας τα υψηλά της ποσοστά πανελλαδικά (40% των ψηφισάντων). Η ΔΑΠ, ως παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, έχει επιλέξει με σκληρούς όρους να παίξει το ρόλο της μοναδικής δεξιάς αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να καταλάβει με αυτόν τον τρόπο και με τις γνωστές της πρακτικές, πολιτικό χώρο μέσα στα πανεπιστήμια. Υπό αυτό το πρίσμα παρουσίασε και τις άκρως αντιδραστικές προτάσεις της για την Παιδεία προσπαθώντας υπό την καθοδήγηση των κεντρικών γραφείων της ΝΔ να παρουσιάσει την πολιτική θέση και γραμμή του παραδοσιακού νεοφιλελεύθερου στρατοπέδου για ''διάλυση του φοιτητικού συνδικαλισμού'' και ''λήξης της πολιτικής στα πανεπιστήμια''. Έτσι με επιθετικές κινήσεις απέναντι στο άσυλο(βλ. Προεκλογικά σποτάκια κλπ) προσπάθησε να στήσει δίπολο με την κυβέρνηση γύρω από το ζήτημα της «ανομίας» σε μια κίνηση χτυπήματος του φοιτητικού συνδικαλισμού στο σύνολο του. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η διάσπαση τουσυλλόγου της Νομικής στην Αθήνα με την υλοποίηση διακριτών εκλογών στο Ζάππειο. Συνεπώς η ΔΑΠ ενισχύεται εκφράζοντας μια δυναμική που προκύπτει είτε μέσα από την ενίσχυση των καταγραφών και της παρουσίας της στις σχολές, είτε μέσα από το σχέδιο απονομιμοποίησης των συλλόγων,και συγκρούεται με το υπάρχον μοντέλο φοιτητικού συνδικαλισμού επιβάλλοντας την αντιδραστική μετατόπιση της εσωτερικής πολιτικής ζωής των συλλόγων σύμφωνα με τις επιταγές τις αναδιάρθρωσης .Η άνοδος και η νομιμοποίησή της είναι άκρως επικίνδυνη και χρίζει σκληρής αντιπαράθεσης και απονομιμοποιήσης από πλευράς του Φοιτητικού Κινήματος και των Συλλόγων.

Η ΠΑΣΠ παρουσιάζει σχετική ανασυγκρότηση, σημειώνοντας μικρή άνοδο (χωρίς να έχουν διεξαχθεί εκλογές στην ΑΣΟΕΕ), σημειώνοντας ωστόσο μεγάλη άνοδο σε συλλόγους όπως της Παντείου. Η ύπουλη νεοφιλελεύθερη γραμμή της είναι γνωστή και εχθρική στους φοιτητικούς συλλόγους και το φοιτητικό κίνημα. Η σταθεροποίηση της δε μεταφράζεται ευθύγραμμα σε ενίσχυση από μεριάς νεολαίας του κεντρικού πολιτικού της φορέα (Κινήματος Αλλαγής) στο εσωτερικό του φοιτητικού στρώματος, αλλά σε κάθε περίπτωση αναδεικνύει τη δυναμική της σε σχολές και ιδρύματα όπως το ΕΜΠ.

Το BLOCO, όντας η κυβερνητική παράταξη στα πανεπιστήμια, δε συσπειρώνει πάνω από το 1% των φοιτητών, ωστόσο φαίνεται να σταθεροποιείται προς το παρόν σε αυτά τα επίπεδα. Παρά την σχετική σταθεροποίηση του είναι αδύνατον να συγκροτήσει με σοβαρούς όρους πολιτικό και κοινωνικό μπλοκ στα ΑΕΙ-ΤΕΙ.

Η ΠΚΣ καταφέρνει να συγκρατήσει για ακόμη μια χρονιά τις δυνάμεις και τις καταγραφές της, παίζοντας το ρόλο της «τίμιας» αριστερής δύναμης που με λογικές ανάθεσης εκπροσωπεί τους φοιτητές. Είναι ακριβώς αυτή η πολιτική λογική, μακριά από κάθε μάχιμη συνδικαλιστική πρακτική που όχι μόνο δεν καταφέρνει να αναμετρηθεί με την επίθεση που Κυβέρνηση-ΕΕ-Κεφάλαιο έχουν εξαπολύσει στη γενιά μας, αλλά τουναντίον καταλήγει να ενσωματώνεται σε αυτή, μεταθέτοντας την μάχη της γενιάς μας στη λαϊκή εξουσία. Καθόλη τη χρονιά δεν στήριξε την προσπάθεια κοινού συντονισμού των Συλλόγων και των Εκπαιδευτικών και διαχωρίστικε από την πρόταση καταλήψεων και εβδομαδιαίων κινητοποιήσεων ενισχύοντας το κλίμα αδράνειας κα απογοήτευσης, σαμποτάροντας μάλιστα πολλές φορές ακόμα και τις Γενικές Συνελεύσεις (βλέπε Γεωλογικό). Η παραδοσιακή ρεφορμιστική τακτική καταφέρνει να εκφράζει και πιο συντηρητικά κομμάτια φοιτητών εκτός μιας παραδοσιακής κοινωνικής δεξαμενής

Όσον αφορά τα ΕΑΑΚ, αδιαμφησβήτητα παρουσιάστηκαν αποδυναμωμένα στις φετινές φοιτητικές εκλογές καθώς δεν κατάφεραν να διατηρήσουν τις περσινές τους καταγραφές και πολύ περισσότερο να εκφράσουν ένα πιο μαζικό ρεύμα διαφορετικής συλλογικής απάντησης για τη νεολαία μέσα από τη σύγκρουση με Κυβέρνηση-ΕΕ και εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Αν και υπήρξαν κάποια θετικά αποτελέσματα (όπως η ανάδειξη για ακόμα μια χρονιά των ΕΑΑΚ ως πρώτη δύναμη στο ΕΜΠ, αλλά και η διασφάλιση της διεξαγωγής των εκλογών στις σχολές του κέντρου στην Αθήνα) δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την πτώση της κάλπης και την απομαζικοποίηση της διαδικασίας των εκλογών. Το φαινόμενο δεν είναι μονοσήμαντο, οι προβληματικές του δικτύου των ΕΑΑΚ έχουν πολλές ρίζες. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο πιο εμφανής από ποτέ κρίνεται η αδυναμία τους να συγκροτήσουν μία εναλλακτική και συνεκτική πολιτική πρόταση για τη νεολαία κόντρα στην κυρίαρχη αστική αφήγηση και τα ιδεολογήματα που αυτή γεννά, που θα συγκρούεται με τις όψεις του αστικού σχεδίου όπως αυτό εξειδικεύεται στα πανεπιστήμια και θα επιχειρεί να στρατεύσει το φοιτητικό σώμα στην ευρύτερη υπόθεση της ανατροπής του ταξικού κοινωνικού συσχετισμού. Υπό αυτό το πρίσμα κρίνεται αναγκαίο για τις δυνάμεις της Αντικαπιταλιστικής και Επαναστατικής Αριστεράς και τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα να δουν την κατάσταση κατάματα, να μελετήσουν την πολιτική συγκυρία και να διαμορφώσουν την αναγκαία πολιτική πρόταση για την περίοδο νοηματοδόντας το φοιτητικό συνδικαλισμό και τις συλλογικές διαδικασίες και φέρνοντας ξανά τους φοιτητές και τη νεολαία σε θέσεις μάχης.

Η διαμόρφωση της αναγκαίας πολιτικής πρότασης για το Φοιτητικό Κίνημα μέσα από τις ανοιχτές διαδικασίες των ανεξάρτητων αριστερών σχημάτων και η ενοποίηση τους πάνω σε αυτήν μέσα από την πολιτική διαπάλη στις διαδικασίες οριζόντιου συντονισμού τους, πρέπει να αποτελεί βασικό στόχο της περιόδο για τα ίδια τα ΕΑΑΚ. Δυστυχώς η προσπάθεια αυτή δεν μέτρησε βήματα καθώς η πολιτική συζήτηση στο εσωτερικό τους σε συνδυασμό με τις πολιτικές επιλογές που πάρθηκαν καθόλη τη χρονιά ναρκοθέτησαν την πολιτική τους ενοποίηση τους, ενώ ενίσχυσαν συνεχώς τις μικροαστικές αντιλήψεις-πρακτικές και τον κατακερματισμό τους.

Η ευθύνη για την παραπάνω κατάσταση βαραίνει κυρίαρχα τις δυνάμεις που καθόλη τη χρονιά μπλόκαραν με κάθε τρόπο τη διαδικασία συντονισμού και προσπάθειας χάραξης κινηματικού σχεδιασμού, αλλά και όσους δε συνέβαλλαν στο να γίνει η αναγκαία πολιτική συζήτηση στο εσωτερικό τους ενισχύοντας τη λογική της εσωστρέφειας, του μικροαστισμού και της διαρκούς καταγγελιολογίας στο εσωτερικό του μορφώματος. Με αυτή την μέθοδο κατάφερε τμήματων ΕΑΑΚ με τις ελάχιστες δυνατές πιέσεις να υλοποιήσει (για 2η συνεχόμενη χρονιά) διαφορετική εκλογική καταγραφή μέσα από τα ψηφοδέλτια της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας (Α.Α.Σ.) ενισχύοντας τις τάσεις διαλυτοποιήσης και δορυφοριοποίησης των ΕΑΑΚ σε ένα ευρύ αριστερό – αντιμνημονιακό μέτωπο της ριζοσπαστικής αριστεράς (με ιστορική αναφορά στη σοσιαλδημοκρατία).

Η επιλογή συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων που συμμετέχουν στα ΕΑΑΚ να αποτυπώσουν διαφορετική εκλογική καταγραφή (ακόμα και αντιπαραθετικά με ψηφοδέλτια ΕΑΑΚ) και κατ' επέκταση διαφορετικό πολιτικό σχέδιο, προσπαθεί να οδηγήσει τους χιλιάδες αγωνιστές και τα εκατοντάδες ανεξάρτητα αριστερά σχήματα των ΕΑΑΚ σε επικίνδυνα μονοπάτια που είναι ξένα στα πολιτικά-συλλογικά κεκτημένα και την ιστορία τους και καταλήγουν με κάθε τρόπο στη διάλυση τους. Μόνο έτσι άλλωστε μπορεί να κερδίσει χώρο μέσα στα ΕΑΑΚ ένα πολιτικό σχέδιο που υποβαθμίζει με κάθε τρόπο τη λογική της πολιτικής ταξικής σύγκρουσης με το αστικό στρατόπεδο και την αναδιάρθρωση, ενώ παράλληλα θέτει σαν βασική προμετωπίδα την ένωση της Αριστεράς μαζί με τις δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις πίσω από ένα οριοθετημένο και πολύ ξεκάθαρο σχέδιο για ''παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με φιλολαϊκή διαχείριση'', ''ανάδειξη μιας πραγματικά αριστερής κυβέρνησης'', ''εκδημοκρατισμό της Ε.Ε'' και '' επιλογή του καλύτερου ιμπεριαλιστή''. Σχέδιο δοκιμασμένο και επικίνδυνο για τις λαϊκές τάξεις και το εργατικό-νεολαιίστικο κίνημα.

Για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι η Α.Α.Σ δεν αποτελεί απλά μια πρόταση που φιλοδοξεί να «ενώσει όλη την αριστερά» όπως διατυπωνόταν από τις δυνάμεις που επέλεγαν την συνεργασία με την ΑΡΕΝ και το ΑΡΔΙΝ,αλλά μια ανάγκη συγκεκριμένων πολιτικών ρευμάτων να καλύψουν τον χώρο που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ με την ενσωμάτωσή του στο αστικό στρατόπεδο για να νεκραναστήσουν την ''τίμια όψη'' του ίδιου πολιτικού σχεδίου που υλοποίησε το ιστορικό ρεύμα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Αν τα ΕΑΑΚ δεν πάρουν οριστικό διαζύγιο από αυτές τις «φιλοδοξίες», θα παραμένουν ακίνδυνα για τις κυβερνήσεις και το πολιτικό τους προσωπικό μέσα στα πανεπιστήμια και θα αδυνατούν να παίξουν τον ιστορικό τους ρόλο ως το μόνιμο αγκάθι των αναδιαρθρώσεων και του πολιτικού και κοινωνικού πυροδότη των νεολαιίστικων κινήματων της νέας περιόδου απέναντι στον αντίπαλο.

Τα εκατοντάδες σχήματα και οι χιλιάδες αγωνιστές των ΕΑΑΚ όπως έδειξαν στις εκλάμψεις της φετινής χρονίας αλλά και στις χιλιάδες ψήφους στα ψηφοδέλτια των ΕΑΑΚ δεν θα κάνουν τη χάρη σε κανέναν. Συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να αποτελούν τα μόνα πραγματά επικίνδυνα κύτταρα ανυποχώρητου αγώνα μέσα στα πανεπιστήμια και πρέπει να βγουν δυναμωμένα και ενιαία το επόμενο χρονικό διάστημα με σκοπό να συσπειρώσουν τους φοιτητές στο πλευρό των εργαζομένων σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής. Μακριά από λογικές συνδιαχείρισης, κυβερνήσεων του «λιγότερο κακού» και ανάθεσης πρέπει να χαράξουν εκ νέου μια μάχιμη κινηματική κατεύθυνση στους φοιτητικούς συλλόγους απέναντι στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (συγχωνεύσεις, διάσπαση πτυχίων κ.α), τη 4η αξιολόγηση, την κυβέρνηση, την Ε.Ε και όλους τους πολιτικούς εκφραστές τους εντός και εκτός πανεπιστημίων. Μέσα από την αναζοπύρωση των συλλογικών διαδικασιών, των γενικών συνελεύσεων και των ρηξιακών συνδικαλιστικών πρακτικών σε σύγκρουση με αυτούς που στοχεύουν στην απονομιμοποίηση του φοιτητικού συνδικαλισμού και τη διάλυση των φοιτητικών συλλόγων θα πρέπει να ξαναβγάλουν τη νεολαία στους δρόμους. Σε αυτήν κατεύθυνση καλούμε τους φοιτητές χωρίς προαπαιτούμενα και καταστατικές αρχές να συμμετάσχουν ενεργά στα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα των ΕΑΑΚ και από κοινού να δώσουμε τις μικρές και μεγάλες μάχες της γενιάς μας.

Η ευθύνη είναι μεγάλη, αλλά τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα των ΕΑΑΚ, μπορούν να δώσουν τις απαντήσεις που πρέπει. Μέσα από την αναγκαία πολιτική τους επανεκκίνηση διατηρώντας τον ανατρεπτικό τρόπο λειτουργίας τους καλούνται να ενισχύσουν με όλες τους τις δυνάμεις το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα τραβόντας διαχωριστικές γραμμές με εκείνους που στοχεύουν στη διάλυσή τους. Οι μικροαστικές αντιλήψεις που διαπερνούν συγκεκριμένο κομμάτι των ΕΑΑΚ για υποκειμενικούς και αντικειμενικούς λόγουςαν ενισχύσουν την επιρροή τουςτόσο σε επίπεδο περιεχομένου όσο και φυσιογνωμίας, διαμορφώνοντας στρεβλούς όρους στην πολιτική αντιπαράθεση τους τα ΕΑΑΚ θα κάνουν βήματα προς τα πίσω.Μέχρι σήμερα οι δυνάμεις της Αντικαπιταλιστικής και Επαναστατικής Αριστεράς και τα πρωτοπόρα κομμάτια του φοιτητικού κινήματος επέλεξαν το δρόμο της σύγκρουσης και όχι της διολίσθησης στο προνομιακό πεδίο που όριζε ο αντίπαλος. Έτσι πρέπει να κάνουν και τώρα χωρίς μισόλογα και λογικές ισορροπισμού, με καθαρή πολιτική γραμμή, επιθετικές πολιτικές πρακτικές και ενιαιομετωπική λογική, μακριά και απέναντι σε μικροαστικές πρακτικές και αντιλήψεις. Μόνο έτσι θα βγάλουν ξανά τους φοιτητές στο δρόμο καιθαταχθούν στην πράξηστο πλευρό των λαϊκών τάξεωνσε κάθε στιγμή και ιστορική καμπή της ταξικής πάλης.

Ως Αριστερή Συσπείρωση πιστεύουμε ακράδαντα ότι στους κόλπους της νεολαίας και των εργαζομένων κυοφορούν νέοι νικηφόροι κοινωνικοί αγώνες, σε αυτούς πιστεύουμε και σε αυτούς θα συμβάλουμε από το δικό μας μετερίζι με κάθε τρόπο. Η νεολαία που βλέπει ως μοναδική προοπτική την ανεργία, την επισφαλή εργασία και τους μισθούς πείνας, δε θα υποταχθεί αλλά θα στρατευτεί σε έναν αγώνα διαρκείας για ένα διαφορετικό μέλλον. Οι δυνάμεις της Επαναστατικής-Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς οφείλουν να αναμετρηθούν με αυτό το διακύβευμα, να συμβάλουν στην οργάνωση της πάλης των φοιτητών και να μετουσιώσουν τα ξεσπάσματα και τις κοινωνικές αντιστάσεις σε ένα συνολικό πολιτικό κίνημα νεολαίας που συγκρούεται στην πράξη και όχι στα λόγια με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας μέχρι την τελική νίκη των εργαζομένων και την οριστική ήττα του αστικού στρατοπέδου. Μόνο έτσι την επόμενη μέρα τα ΕΑΑΚ και η Αντικαπιταλιστική Αριστερά δε θα μείνουν απλά στη νοσταλγία των ένδοξων στιγμών του παρελθόντος αλλά θα δημιουργήσουν νέες ακόμα πιο λαμπρές κρατώντας ζωνταντό το δρόμο της σύγκρουσης και των κοινωνικών αγώνων μέχρι την τελική ρήξη και την έφοδο στον ουρανό.

Τομέας Νεολαίας Αριστερής Συσπείρωσης

Μάιος 2018