Tι είναι μια εργάσιμη ημέρα;»

Πόσος είναι ο χρόνος που στη διάρκειά του το κεφάλαιο επιτρέπεται να καταναλώνει την εργατική δύναμη που πληρώνει την ημερήσια αξία της;

Πόσο μπορεί να παραταθεί η εργάσιμη ημέρα πέρα από το χρόνο εργασίας που είναι αναγκαίος για την αναπαραγωγή της ίδιας της εργατικής δύναμης;

Σ’ αυτά τα ερωτήματα, όπως είδαμε, το κεφάλαιο απαντάει: η εργάσιμη ημέρα αριθμεί καθημερινά 24 ολόκληρες ώρες, εκτός από λίγες ώρες ανάπαυσης, που χωρίς αυτές η εργατική δύναμη είναι απολύτως ανίκανη να επαναλάβει την υπηρεσία της. Πρώτα - πρώτα είναι αυτονόητο πως σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ο εργάτης δεν είναι τίποτ’ άλλο από εργατική δύναμη, ότι επομένως όλος ο χρόνος που διαθέτει είναι φύσει και νόμω χρόνος εργασίας και γι’ αυτό ανήκει στην αυτοαξιοποίηση του κεφαλαίου. O χρόνος για τη μόρφωση του ανθρώπου, για την πνευματική ανάπτυξη, για την εκπλήρωση κοινωνικών λειτουργιών, για την κοινωνική συναναστροφή, για το ελεύθερο παιχνίδι των φυσικών και πνευματικών δυνάμεων, ακόμα και ο ελεύθερος χρόνος της Kυριακής  ­κι ας είναι στη χώρα που γιορτάζουν ακόμα και το Σάββατο­ όλα αυτά είναι καθαρή ανοησία!Το κεφάλαιο όμως, με το απεριόριστα τυφλό πάθος του και με την πείνα δράκου για υπερεργασία, σπάει όχι μόνο τα ηθικά, μα και τα φυσικά ανώτατα όρια της εργάσιμης ημέρας. Σφετερίζεται το χρόνο που είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη, την εξέλιξη και τη διατήρηση της υγείας του σώματος. Ληστεύει το χρόνο που είναι απαραίτητος για την κατανάλωση καθαρού αέρα και ηλιακού φωτός. Τσιγκουνεύεται το χρόνο που είναι απαραίτητος για το φαγητό (...) Τον υγιεινό ύπνο που είναι απαραίτητος για τη συγκέντρωση, την ανανέωση και το φρεσκάρισμα της ζωικής δύναμης, τον περιορίζει το κεφάλαιο σε τόσες ώρες απονάρκωσης, όσες είναι οπωσδήποτε απαραίτητες για να ξαναζωντανέψει ένας απόλυτα εξαντλημένος οργανισμός. («Το Κεφάλαιο», τ. 1ος, σελ. 277 – 279)

Δεν ζούμε για να δουλεύουμε. Δουλεύουμε για να ζούμε αξιοπρεπώς. 

Η κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας φέρνει στην βουλή προς νομοθέτηση τις 13 ώρες εργασίας κάνοντας πράξη τα θέλω της επιχειρηματικής τάξης στην χώρα. Ο συσχετισμός που έχουν διαμορφώσει όλα τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και της κρίσης, κατά των δυνάμεων της εργασίας, έβρισκε πολλούς εκφραστές με σκοπό την διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού .Όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια, ψήφισαν τρία μνημόνια και εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους, υλοποιώντας τις αποφάσεις και τις οδηγίες της ΕΕ. Με αυτές τις κατευθύνσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση καταργήθηκαν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι συλλογικές συμβάσεις, επιβλήθηκαν οι μειώσεις των μισθών και οι απολύσεις, νομιμοποιήθηκαν οι ημερήσιες συμβάσεις και χτυπήθηκε το δικαίωμα στην απεργία.Τα «προοδευτικά σχέδια» του συστήματος ( ΣΥΡΙΖΑ – ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΜΕΡΑ25) παρά την αντίθεση τους στο νομοσχέδιο επιλέγουν να ξεχνάνε τους νόμους τους για την απελευθέρωση του ωραρίου μέσα από ολιγοήμερες συμβάσεις, το χτύπημα στην απεργία και την συμβολή τους στην φτωχοποίηση των εργαζομένων και των νοικοκυριών. Η χρονιά κλείνει με υπερκέρδη των Ομίλων σε μια σειρά από κλάδους (Κατασκευές, Τουρισμός, Τηλεπικοινωνίες, Φάρμακο, Ενέργεια κ.α) και η Κυβέρνηση μαζί με τα αστικά κόμματα της δήθεν αντιπολίτευσης και το κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό συνεχίζουν να ανοίγουν μέτωπο με τις δυνάμεις της εργασίας και το λαό αδιαφορώντας για τις διεκδικήσεις και τις Προτάσεις Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας από την πλευρά των εργαζομένων.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έρχεται με σκοπό να αποτελέσει την «ταφόπλακα» των εργατικών διεκδικήσεων και των λαϊκών κεκτημένων αιώνων με στόχο την πλήρη διάλυση κάθε εννοίας ωραρίου εργασίας πόσο δε του 8ωρού. Είναι μεγίστης σημασίας για το κεφαλαίο η πλήρης απορρύθμιση της αγοράς εργασίας ενώ από την άλλη έχει την ευκαιρία να τελειώνει μια και καλή με τις εργατικές διεκδικήσεις, ιδιαιτέρα αυτή τη περίοδο που το παγκόσμιο σκηνικό αναδιαμορφώνεται δυναμικά. Για να ισορροπήσει αυτή η πολιτική απαιτεί το ξεζούμισμα των λαϊκών στρωμάτων μέσα από την μείωση των αμοιβών. Παράλληλα, για να διατηρηθεί η κερδοφορία των επιχειρήσεων, χωρίς επενδύσεις στους βασικούς καταναλωτικούς τομείς της οικονομίας όπως τα τρόφιμα και η ενέργεια, προϋποθέτει ένα ανοδικό σπιράλ τιμών-ακρίβειας που θα επιβαρύνει και άλλο τις οικογένειες και το νοικοκυριό.

Ενδεικτικά, το νομοσχέδιο απελευθερώνει την δυνατότητα εργοδοσίας να δηλώνει περίοδο αυξημένης / μειωμένης απασχόλησης έως 12 και μήνες πλέον και όχι μικρότερο χρονικό διάστημα της μιας εβδομάδας. Στην περίοδο αυξημένης απασχόλησης ο εργαζόμενος θα απασχολείται καθημερινά 2 παραπάνω ώρες μετά την λήξη του ωραρίου (10ωρο) και θα λαμβάνει αορίστως είτε αυξημένο μισθό, είτε ρεπό ή περεταίρω άδεια και μάλιστα όποτε το καθορίσει ο εργοδότης. Αποτελεί μεγάλη κοροϊδία για τον εργαζόμενο το νέο νομοσχέδιο, καθώς τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης προσπαθούν να πείσουν τον εργαζόμενο λαό ότι η αύξηση των μισθών έρχεται μόνο από την αύξηση των ωρών εργασίας, βάζοντας το μαχαίρι στο λαιμό στον καθένα για την αποδοχή του υπό την απειλή των απολύσεων.

Οι 13 ώρες εργασίας σημαίνει μετατροπή της επιχείρησης σε κέντρο της ζωής του εργαζόμενου. Διαλύεται έτσι κάθε μορφή κοινωνικοποίησης των εργαζομένων, με μόνο στόχο να εναλλάσσεται ένας φαύλος κύκλος στη ζωή μας, της μορφής Δουλειά-Ύπνος-Δουλειά. Εξαφανίζεται κάθε ίχνος ελεύθερου χρόνου, ενισχύοντας έτσι τον ατομικό δρόμο, το χαφιεδισμό, την κοινωνική απομόνωση, ενώ η κοινωνική αποχαύνωση της νέας γενιάς για μία κοινωνία στα πρότυπα της «πολιτισμένης» Δύσης, βασιζόμενη στις καπιταλιστικές σχέσεις και στον καταναλωτισμό οδηγεί στην απουσία συλλογικοποίησης και οργάνωσης της νεολαίας. Οι νέοι εργαζόμενοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν μπορούν να δουν και ούτε θα δουν κάποια μελλοντική προοπτική στην εργασία τους με αποτέλεσμα την μετανάστευση τους. Την ίδια στιγμή, οι χώροι εργασίας έχουν γεμίσει με νεκρούς ,με την πίεση της εργοδοσίας για αύξηση των ωρών εργασίας να είναι κανόνας.

Δεν θα τους περάσει! 5ημερο – 35ωρο!

Προστασία για τους μισθούς και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων δεν είναι ούτε το νέο αντεργατικό έκτρωμα της Κυβέρνησης αλλά ούτε οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ/ Νέα Αριστερά στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ που για άλλη μια φορά, βάζουν πλάτη για να περάσει άλλο ένα αντεργατικό νομοσχέδιο, οργανώνοντας φιέστες και θέτουν σε αναμονή τόσο καιρό την πραγματοποίηση πανεργατικής απεργίας.Όλα αυτά προσπεράστηκαν από τις δυναμικές και μαχητικές αποφάσεις των εργατικών κέντρων, των ομοσπονδιών, των συνδικάτων και των σωματείων που αφουγκράζονται τις διαθέσεις των εργαζομένων, τα άγχη και τον καθημερινό τους μόχθο για να επιβιώσουν. Δίνουμε τη μάχη μαζί με τις ταξικές δυνάμεις, οργανωνόμαστε, διεκδικούμε σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο νεολαίας, την καλυτέρευση των όρων δουλειάς, τις πραγματικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων και την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, την μείωση του εργάσιμου χρόνου μέσα από μαζικά και πραγματικά ισχυρά σωματεία και συνδικάτα.

Mαζικά την Τετάρτη 1 Οκτώβρη Απεργούμε.

Απεργιακές Συγκεντρώσεις:

Αθήνα 10:30 Προπύλαια 

Θεσσαλονίκη 10:30 Αγ. Βενιζέλου.