1. Όπως περιγράφηκε και στην απόφαση των Κεντρικών Ολομελειών της οργάνωσης η διεθνής συγκυρία χαρακτηρίζεται  από την παρατεταμένη αδυναμία επιβολής ενός σχεδίου εξόδου από την καπιταλιστική κρίση που θα εγγυάται την μακροπρόθεσμη ομαλή αναπαραγωγή και κερδοφορία του κεφαλαίου. Η καπιταλιστική αστάθεια αποτυπώνεται αφενός στο χρηματοπιστωτικό-οικονομικό επίπεδο (στασιμότητα αμερικάνικου ΑΕΠ, κραχ κινεζικού χρηματιστηρίου, Deutche Bank) κάνοντας ολοένα και πιο πιθανή μια νέα περίοδο ύφεσης και αφετέρου, με ιδιαίτερα έντονο τρόπο, σε επίπεδο όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και κρίσης διάρθρωσης των κρίκων της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Πιο συγκεκριμένα η διεκδίκηση αναβαθμισμένης θέσης από την πλευρά της Κίνας και δευτερευόντως των BRICS με επίκεντρο το έλεγχο του εμπορίου και των πρώτων υλών στη Μέση Ανατολή, η άμεση εμπλοκή της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ, η όξυνση των περιφερειακών συγκρούσεων στην κρίσιμη γεωστρατηγικά Μέση Ανατολή και η εμπλοκή του άξονα Κίνας-Ρωσίας-Ιράν και άλλων περιφερειακών δυνάμεων όπως η Τουρκία, ξεδιπλώνουν μια ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση. Επιπρόσθετα γίνεται ξεκάθαρο ότι όσο η δομική κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού δεν ξεπερνιέται με δυναμικό τρόπο, οι επιθετικές ενέργειες και οι συνολικές πολεμικές συγκρούσεις θα βρίσκονται στο πυρήνα της εποχής. Οι επιπτώσεις στην παγκόσμια ειρήνη και η σκληρή επίθεση του ιμπεριαλισμού και του Κεφαλαίου στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες (ένταση προσφυγικών ροών και διαχείριση τους από την Ε.Ε, τρομοκρατικά χτυπήματα και η με αυτή την πρόφαση αναβάθμιση της θωράκισης των κρατών του δυτικού ιμπεριαλισμού ενάντια στον «εχθρό λαό») και στις δυνάμεις εργασίας παγκοσμίως, θέτουν ιδιαίτερα αναβαθμισμένα καθήκοντα στην Επαναστατική Αντικαπιταλιστική Αριστερά. Υπό αυτό το πρίσμα κρίνεται απαραίτητη η δυναμική επανεμφάνιση ενός αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστκού κινήματος  που θα προτάσσει την διεθνιστική ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων ενισχύοντας και προασπίζοντας τα συμφέροντα και τη θέση της εργατικής τάξης και του κόσμου της εργασίας απέναντι στο φασισμό, το τζιχαντισμό και τον ιμπεριαλισμό. 

 

2. Η εσωτερική πολιτική συγκυρία χαρακτηρίζεται από την επίθεση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και όλου του επίσημου πολιτικού προσωπικού στα λαϊκά στρώματα μέσω της εφαρμογής των πιο σκληρών μέτρων του τρίτου μνημονίου (και της προετοιμασίας για ακόμη σκληρότερα που θα συνιστούν επί της ουσίας ένα 4ο μνημόνιο), καθώς και την απουσία – μέχρι στιγμής –  ενός αποτελεσματικού πολιτικού σχεδίου της Επαναστατικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για οργανωμένη κλιμάκωση του εργατικού λαϊκού κινήματος ως εναλλακτική πρόταση και διέξοδο για το λαό και τη νεολαία. Η πλήρης αποτυχία του σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ για παραγωγική ανασυγκρότηση και ενίσχυση της θέσης του ελληνικού κεφαλαίου μέσω της πιο ‘’σκληρής’’ διαπραγμάτευσης μεταφράστηκε γρήγορα στην υποταγή του στον σχεδιασμό των ιμπεριαλιστικών κέντρων και μητροπόλεων καθώς φάνηκε η αδυναμία άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής στα πλαίσια της Ε.Ε. Η ήττα της αριστεράς της διαχείρισης μεγεθύνει την ειδική ισχύ του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας αλλά και της Αριστεράς μέσω και της εξολοκλήρου ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ και μετατροπής του σε κυρίαρχο φορέα υλοποίησης των αστικών επιλογών στο όνομα της ‘’Αριστεράς’’. Ωστόσο η εφαρμογή των πιο σκληρών μέτρων του 3ου μνημονίου (ασφαλιστικό, φορολογικό) ανοίγει ρήγμα στη δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπήσει κοινωνικά στρώματά που μέχρι πρότινος ενσωματώνονταν στο σχέδιο του, με αποτέλεσμα να είναι ανοιχτό διακύβευμα αν το κενό αυτό θα καλυφθεί από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, βαθαίνοντας το ρήγμα με την αστική στρατηγική, είτε από τις δυνάμεις τους κεφαλαίου και τους πολιτικούς εκφραστές του.

 

Το σχέδιο «παράλληλου προγράμματος» επιχειρεί εξισορροπητικά στην καταστροφή ενδιάμεσων στρωμάτων (παράλληλα με την δημιουργία νέων πεδίων κερδοφορίας για τα ανώτερα κομμάτια διεθνούς κι εγχώριου κεφαλαίου), την παρουσίαση μέτρων ενάντια στην ακραία φτώχεια σαν δίχτυ ασφαλείας και αντισταθμιστικά στην ανεργία, θέσεις εργασίας με μισθούς πείνας, ανασφάλιστες, λίγων μηνών (voucher, KOX). Σχέδιο που υλοποιείται σε συνέργεια κράτους- εργοδοσίας- φιλανθρωπίας (ειδικά στο προσφυγικό- μεταναστευτικό και την διαχείριση των κονδυλίων από ΜΚΟ). Αναδιαρθρωτικές κινήσεις της κυβέρνησης σε ασφαλιστικό- φορολογικό, που παρουσιάζουν χαρακτηριστικά ολοκλήρωσης της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, αποτελούν αυτοτελή σχεδιασμό της κυβέρνησης, χωρίς να είναι μνημονιακές προϋποθέσεις, στο πλαίσιο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού καπιταλισμού και οικονομίας.

 

3.Το μέτωπο του ασφαλιστικού και του προσφυγικού αποτελούν αυτή τη στιγμή τα φλέγοντα ζητήματα τα οποία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αντιμετωπίσει σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις οδηγίες-συμφωνίες της Ε.Ε και του Κουαρτέτου, καθώς παράλληλα έχουν αποτελέσει αιτία κινηματικών διεργασιών με αντιφατικά χαρακτηριστικά ως αποτύπωση των διαφορετικών σχεδίων σε συνδικαλιστικό επίπεδο και γενικότερα. Το ‘’κίνημα της γραβάτας” του ΔΣΑ και του ΤΕΕ, των ΝΑΙνέκων της ΓΣΕΕ και της αλληλεγγύης των ΜΚΟ και των ‘’hot spots’’ στους πρόσφυγες σε συνδυασμό με την προπαγάνδα των ΜΜΕ συμπυκνώνουν μια  έκρυθμη μα θολή πολιτικά κατάσταση όσο αδυνατούν εργαζόμενοι, άνεργοι να απαντήσουν στο πολιτικό «αδιέξοδο», όπως τους παρουσιάζεται απ το αστικό πολιτικό σκηνικό ο μονόδρομος της κοινωνικής καταστροφής που τους επιβάλλεται. Μια πραγματικότητα ναρκοθετημένη με «ρεαλιστικά» αδιέξοδα και αναδιπλώσεις, με τον κίνδυνο του κοινωνικού αυτοματισμού να καραδοκεί, κομμένη και ραμμένη στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και της κυβέρνησης και ενάντια στα δικαιώματα και την προοπτική της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.

 

Η ΛΑΕΝ εγκλωβίζεται σε σχέδια συνδικαλιστικής συνδιαχείρισης, στην λογική «δημοκρατικής, αντιμνημονιακής ανατροπής» και τον ομαλό δρόμο της παραγωγικής ανασυγκρότησης, και καταλήγουν κομμάτια της να υλοποιούν πρακτικές εχθρικές προς το κίνημα και την Αριστερά και σύμμαχες με το σχέδιο της κυβέρνησης και τον υποταγμένο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό (π.χ στάση συνδικαλιστών της ΛΑΕΝ-ΜΕΤΑ στο ΕΤΑΑ και στο εργατικό κέντρο Πειραιά, καταψήφιση 48ωρης απεργίας κτλ). Το ΚΚΕ συνεχίζει να κρατάει την ίδια στάση και παρά τις πρώτες  μαζικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ τελικά η αδυναμία κλιμάκωσης του αγώνα, η απροθυμία οποιασδήποτε μετωπικής συνεύρεσης με άλλα κομμάτια του κινήματος και η έλλειψη ενός σαφούς ανατρεπτικού αντικαπιταλιστικού προτάγματος στο σήμερα (παρά μόνο μέσω μιας μελλοντικής δυνητικής αλλαγής συσχετισμών), αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προθέσεων, ενισχύουν την αποκλιμάκωση των όποιων κινητοποιήσεων και δημιουργούν συνθήκες αδράνειας σε αγωνιζόμενα τμήματα του λαού και της νεολαίας.. Όσον αφορά τις δυνάμεις μας και το σύνολο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά τις προσπάθειες  έκφρασης κοινωνικών μερίδων  που βρίσκονται στο περιθώριο, τις επιμέρους σημαντικές κινηματικές στιγμές και την αδιαμφισβήτητη αναγνωρισιμότητα που έχει κερδίσει η ίδια, τα αποτελέσματα σε πολιτικό επίπεδο δεν δικαιώνουν τις μέχρι τώρα προσπάθειες ούτε είναι αντίστοιχα της περιόδου και της επίθεσης..  Παρότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτει με σαφήνεια μεγαλύτερη από κάθε άλλη δύναμη, την αναγκαιότητα της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής ανατροπής, και την πεποίθηση ότι υπάρχει άλλος δρόμος για τον λαό και τις δυνάμεις της εργασίας σε αντιδιαστολή με κάθε λογής ΤΙΝΑ, φαίνεται ότι τα στοιχεία αυτά από μόνα τους  δεν επαρκούν για να αποτελέσουν αυτή τη στιγμή το φάρο ενός νέου γύρου κοινωνικών συγκρούσεων με εργατική ηγεμονία και με άμεσο στόχο την αντικαπιταλιστική ανατροπή του μαύρου μετώπου κυβέρνησης-Ε.Ε-κεφαλαίου. Φαίνεται ότι υπολειπόμαστε κατά πολύ στην οργάνωση της πάλης του λαού, της νεολαίας και δη της εργατικής τάξης. Παρόλα αυτά δυνατότητες υπάρχουν και είναι ιστορικό καθήκον να τις εκμεταλλευτούμε. 

 

4. Υπό το φόντο της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου η νεολαία, πλάι στην ευρύτερη πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία (εργαζομένους ιδιωτικού τομέα χωρίς δικαιώματα, χαμηλοσυνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες, απολυμένους, απλήρωτους και ανασφάλιστους εργαζόμενους) βρίσκεται στον πυρήνα της επίθεσης. Στο φόντο του βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης, σε εγχώριο επίπεδο η επίθεση του κεφαλαίου αποτυπώνεται με σκληρό τρόπο για την προοπτική της νεολαίας: α) αποδομώντας τις πρότερες οδούς κοινωνικής ενσωμάτωσης των νέων γενιών εργαζομένων και διαρρηγνύοντας πρότερα κοινωνικά συμβόλαια, β)υποβαθμίζοντας και καταστρέφοντας αδύναμες μερίδες του Κεφαλαίου και παραγωγικές δυνάμεις (και κύρια αυτή της μισθωτής εργασίας) οδηγώντας σε διαρκώς διογκούμενα ρεύματα ανεργίας γ) εγκαθιδρύοντας μεθοδικά με μοχλό πίεσης την ανεργία ένα νέο μοντέλο εργασιακών σχέσεων στο οποίο μειώνεται σημαντικά ή τιμή της εργατικής δύναμης και αποδομούνται  τα εργασιακά δικαιώματα, οι κοινωνικές παροχές και οι απολαβές, δ) περιορίζοντας την άσκηση επαγγελμάτων υψηλής επιστημονικής αξίας στα χέρια μιας πολύ μικρής ελίτ, ταξικά στρατευμένης στα συμφέροντα του Κεφαλαίου και συρρικνώνοντας την διευρυμένη κοινωνική πρόσβαση που κατοχυρώθηκε σε αυτά τις τελευταίες δεκαετίες. 

 

Έτσι η σημερινή νεολαία και δη η φοιτητιώσα βρίσκεται μπροστά στη βίαιη κατάρριψη κοινωνικών προσδοκιών που γέννησαν τα κοινωνικά συμβόλαια μιας προηγούμενης φάσης του καπιταλισμού (προ-κρίσης) και στέριωσαν μέσα από ιδεολογικούς μηχανισμούς, όπως η οικογένεια, το σχολείο, το πανεπιστήμιο. Εν ολίγοις, της προτείνεται από μεριάς του κεφαλαίου σαν μόνη ρεαλιστική λύση η μετανάστευση, η απλήρωτη και μαύρη εργασία, τα ωράρια λάστιχο, η υποταγή στον εργοδοτικό δεσποτισμό και ο εξοβελισμός της από το παραγωγικό ιστό στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου, της ανάπτυξης του ΑΕΠ της χώρας και της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε. 

 

5. Σε μια περίοδο που το ελληνικό κεφάλαιο βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση επιδιώκεται συντεταγμένα από τους εκφραστές της realpolitik η εναρμόνιση του κοινωνικού παραγωγικού μοντέλου με τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στις μητροπόλεις. Έτσι οι επικείμενες αναδιαρθρώσεις και μέτρα (ασφαλιστικό, φορολογικό) προσβλέπουν στη διάλυση των πρότερων εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων, σαν το μόνο σχέδιο αναπαραγωγής της κερδοφορίας και αναπαραγωγής του κεφαλαίου (χωρίς ωστόσο να έχει αντίκτυπο σε επίπεδο παραγωγικών και οικονομικών δεικτών λόγω της ειδικής θέσης του ελληνικού κεφαλαίου και της απουσίας ενός τεχνολογικού υποδείγματος υπέρβασης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου). Η απουσία ισχυρών δομών οργάνωσης και υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων σε συνδυασμό με τον πέλεκυ της ανεργίας και της εργοδοσίας θέτουν το νέο απόφοιτο και εργαζόμενο στο κυκλώνα της αλόγιστης εκμετάλλευσης και επισφάλειας. 

 

6. Στην περιγεγραμμένη αναδιάρθρωση και αντιδραστικοποίηση των παραγωγικών σχέσεων το κεφάλαιο δεν μπορεί παρά να εναρμονίσει τις μεταβολές που έχει επιτύχει στη σφαίρα της παραγωγής με τη σφαίρα της αναπαραγωγής. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, υπακούει και είναι απόρροια του υπό αναδιάρθρωση τρόπου παραγωγής, με τρόπο που να αποβλέπει στην αντιδραστικοποίηση του κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας. Όσα βήματα και να έχουν γίνει αναφορικά με επιμέρους αναδιαρθρώσεις στην τριτοβάθμια, η εκπαίδευση βρίσκεται σε σχετική αναντιστοιχία με το παραγωγικό μοντέλο, καθώς παρά την εμπέδωση νεοφιλελεύθερων τομών στην εργασία και ευρύτερα στην κοινωνική ζωή συνεχίζει να διατηρεί ορισμένες βασικές κατευθύνσεις Αυτές, πάρα την διαρκή τάση «διόρθωσής» τους, αποτελούν όψεις του πρότερου κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας και συσχετισμού δύναμης και εντείνουν την κρίση στην εκπαίδευση. Τα “κατάλοιπα” αυτά αφορούν: α) Μαζικές εισροές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μαζική απόδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων (ακόμη κι αν αυτό δεν έχει καμιά αποκρυστάλλωση στην εργασιακή προοπτική), που δεν συνοδεύεται όμως από μαζική ένταξη στην παραγωγή, β) Η εκπαιδευτική ιεραρχία (μέσα από τη σχέση ανάμεσα στα ΑΕΙ, ΤΕΙ και μεταδευτεροβάθμιους κύκλους) που δεν ανταποκρίνεται στην παραγωγική ιεραρχία ύστερα από την βίαιη συμπίεση των ενδιάμεσων στρωμάτων προς τα κάτω και την αλλαγή των όρων ένταξής τους στην παραγωγή, γ) Διάρθρωση σχολών - τμημάτων με προγράμματα σπουδών και πτυχία που δεν εναρμονίζονται με το βάθεμα της σχέσης μεταξύ ειδίκευσης και κινητικότητας στον παραγωγικό ιστό

 

7. Η συνολική κίνηση της αναδιάρθρωσης έχει ως στόχο: α)Να απαντήσει στην αύξηση του μεριδίου της αγοράς από μεγάλες επιχειρήσεις και επομένως την ένταξη και συμπίεση των αποφοίτων στη σχέση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, όχι στην ενδιάμεση εκμετάλλευσή τους (βλ. πώς το υλοποιεί στο χώρο των μηχανικών και των δικηγόρων). Να διαμορφώσει φορείς με συσσωρευμένες παραγωγικές δεξιότητες ανεξαρτήτως βαθμίδας με χαμηλές όμως οικονομικές απαιτήσεις, φορείς δηλαδή που θα μπορούν να ανταπεξέλθουν και να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα που διαμορφώνει στην παραγωγή η εναλλαγή εργασίας-ανεργίας, η ανάγκη διευρυμένης κινητικότητας των κεφαλαίων και επομένως και την εργασίας. β) Να συγκροτήσει μια αφρόκρεμα, ελίτ ταξικά στρατευμένη στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Όσο οι δυνατότητες κοινωνικής κινητικότητας θα μειώνονται άλλο τόσο (και σταδιακά) θα σκληραίνουν οι δυνατότητες κινητικότητας στις ανώτερες βαθμίδες της εκπαιδευτικής ιεραρχίας (ήδη οικονομικά και ακαδημαϊκά φίλτρα στα μεταπτυχιακά  κλπ). Αυτές τις κατευθύνσεις θα προωθήσει μέσα από το αναδιαρθρωτικό εγχείρημα με ανακατατάξεις που πρέπει να πραγματοποιήσει συνολικά στην εκπαίδευση και όχι σε μια μόνο βαθμίδα της (την τριτοβάθμια). 

 

8. Οι βασικοί πυλώνες αυτής της κίνησης είναι:

-ο τρόπος ένταξης στην μεταδευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση και επομένως ο εξορθολογισμός των εισροών και των εκροών σε αυτές τις βαθμίδες. Εδώ κλειδώνουν σενάρια αποσύνδεσης της δευτεροβάθμιας από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, εισαγωγικές εξετάσεις στη σχολή κλπ

-διαφορετική ισορροπία μεταξύ των εισροών στους μεταδευτεροβάθμιους κύκλους και την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενίσχυση του πρώτου και αποδυνάμωση (σε σχέση με τώρα) του δεύτερου

-κατακερματισμός των πτυχίων (πιστωτικές μονάδες) σύμφωνα με κομμάτι της BOLOGNA, αποσύνδεση των επαγγελματικών δικαιωμάτων απ’ το πτυχίο (μετατροπή τους σε πιστοποιήσεις επιστημονικών γνώσεων και δεξιοτήτων) και εκ βάθρων άρση του ενιαίου τρόπου χορήγησής τους στους αποφοίτους της ίδιας σχολής, διασπάσεις του κύκλου σπουδών σε bachelor και master, εναρμόνιση με το εθνικό πλαίσιο προσόντων 

-συγχωνεύσεις σχολών και αλλαγή του χάρτη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Προοπτικά, εκτός από συγχωνεύσεις ΤΕΙ και ένταξή τους στα ΑΕΙ ή τα ΙΕΚ, σειρά θα έχουν οι λεγόμενες καθηγητικές σχολές με έμφαση στις ανθρωπιστικές σπουδές (όπου εμφανίζεται σχετικά περισσότερο οξυμένη η ασυνέχεια πτυχίο εργασιακή- προοπτική)

-αξιοποίηση των αξιολογήσεων για την περαιτέρω αναδιάρθρωση των σχολών και των τμημάτων, αξιοποίηση της ανταγωνιστικότητας των ιδρυμάτων για την απόσπαση χρηματοδότησης ή αυτοχρηματοδότησή τους (από άλλους πόρους και κεφάλαια έξω από την κρατική λειτουργία) 

 

Τα παραπάνω προσβλέπουν στη δημιουργία μιας νέας εργατικής βάρδιας  που θα ανακυκλώνεται διαρκώς μεταξύ των νέων μορφών εργασίας, των θεσμών όπως η μαθητεία και η Δια Βίου Μάθηση, των επισφαλών εργασιακών σχέσεων (voucher κτλ.). Εδώ εντάσσονται και αναμενόμενες αλλαγές στα ΕΠΑΛ. σε θεσμούς όπως η μαθητεία και τα voucher και την ανεργία για αναμένονται σχετικές αλλαγές σε ΕΠΑΛ κτλ.

 

9. Ειδικά το νομοσχέδιο του Φίλη θα έρθει να κλειδώσει αντιδραστικές τομές που επιχείρησε να εφαρμόσει ο νόμος Διαμαντοπούλου και λίγο ή πολύ έχουν εμπεδωθεί σε μια σειρά σχολές και ιδρύματα σύμφωνα με τα πορίσματα και τις κατευθύνσεις των αξιολογήσεων, του ΟΟΣΑ και του ΚΕΧΑΕΕ. Αναδιαρθρώσεις στις σχέσεις σχολής-τμήματος με επίκεντρο τις αλλαγές των προγραμμάτων σπουδών, ο νέος χάρτης συγχωνεύσεων σχολών και ο κατακερματισμός των επαγγελματικών δικαιωμάτων, ο νέος τρόπος ένταξης στην τριτοβάθμια, η επαναφορά με πιο επιτακτικούς όρους της δια βίου εκπαίδευσης (βλ. και παιδαγωγική επάρκεια) αποτελούν  κατευθύνσεις που θα επιχειρήσουν το επόμενο διάστημα να εναρμονίσουν τα πτυχία και τις σχολές με τις απαιτήσεις και τα νέα δεδομένα στη σφαίρα της παραγωγής. Ταυτόχρονα ως συνέχεια των εκσυγχρονιστικών τάσεων της Διαμαντοπούλου αξιοποιούνται οι Οργανισμοί που έχουν συγκροτήσει οι αντιδραστικές πρυτανείες με βάση το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο αλλά και οι εσωτερικοί κανονισμοί των ιδρυμάτων για την ταχύτερη και πιο αποτελεσματική για το Κεφάλαιο εξειδίκευση της αναδιάρθρωσης ανά ίδρυμα (με δυνατότητες σχετικής ανταγωνιστικής τους αυτονομίας) στα προγράμματα σπουδών, το συνδικαλισμό, τη φοιτητική μέριμνα, την εκπαιδευτική διαδικασία και τους ρυθμούς σπουδών. Επιπρόσθετα αναδιατάσσονται οι συμμαχίες στο καθηγητικό σώμα με ενσωμάτωση και ενοποίηση των αντίπαλων μπλοκ (αυτών υπέρ και αυτών κατά των Συμβουλίων Ιδρύματος) σε νέο πεδίο ισορροπίας μέσα από την αποστέρηση των αρμοδιοτήτων των Σ.Ι. επί των οικονομικών θεμάτων (ερευνητικά κονδύλια, ΕΛΚΕ κτλ), διασφαλίζοντας την ύπαρξη τους ταυτόχρονα πάνω σε ένα αντιδραστικό συσχετισμό. Κατορθώνεται έτσι η ενοποίηση ενός ούτως ή άλλως αντιδραστικού σώματος, αυτό των καθηγητών πανεπιστημίου,πάνω στις ήττες του παρελθόντος (από κατώτερες βαθμίδες) και την υποταγή στο νέο status quo,  μέσα από το επικαιροποιημένο καθήκον, του ρόλου και της εξουσίας του που έχει στον μηχανισμού της εκπαίδευσης, αυτό της ανταγωνιστικότητας των ιδρυμάτων, της εναρμόνισης με τις διεθνείς νόρμες, προσέλκυσης κονδυλίων κ.α.. Οι αυταρχικές πρυτανείες που εγγυήθηκαν την επιθετική εφαρμογή των αναδιαρθρωτικών τομών παραμένουν προνομιακοί σύμμαχοι και συνομιλητές του Υπουργείου, ειδικά αν το τελευταίο κινηθεί σε μια κατεύθυνση αυτοχρηματοδότησης των Ιδρυμάτων, δίνοντάς τους το ελεύθερο να επιλέξουν την ένταση και το βάθος επιβολής τομών όπως δίδακτρα κτλ.

 

10. Η υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης θα συνεχίσει αμείωτη, λειτουργώντας ως μοχλός πίεσης για την τάση αυτονόμησης της τριτοβάθμιας από την κρατική χρηματοδότηση και την περαιτέρω εμπέδωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στα ΑΕΙ. Η σταδιακή απομάκρυνση του κράτους από την ανάληψη αυτής της λειτουργίας και η διείσδυση άλλων πόρων και κεφαλαίων είναι και αυτή όψη άρσης του κοινωνικού συμβολαίου. Η υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων πιέζει ήδη ασφυκτικά το καθηγητικό σώμα και τις πρυτανείες να επιταχύνουν την εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων και να ευθυγραμμιστούν γρηγορότερα με τα πορίσματα των αξιολογήσεων και τις δυνατότητες αύξησης της ανταγωνιστικότητας τομέων και τμημάτων, ποντάροντας την επιβίωσή τους (αύξηση και προσέλκυση κονδυλίων για έρευνα, δίδακτρα στα μεταπτυχιακά) μέσα από την μεταφορά των αδιεξόδων της κρίσης στις πλάτες του φοιτητικού σώματος (διασπάσεις των κύκλων σπουδών, εισαγωγή ανταποδοτικών κριτηρίων, δίδακτρα, αλυσίδες, project, εργασίες, παρουσιολόγια). Το σύνθημα «αύξηση της χρηματοδότησης» που συναντάται από δυνάμεις όπως η ΚΝΕ, σαν γραμμή απάντησης στα αδιέξοδα της κρίσης και το βάθεμα της αναδιάρθρωσης παραγνωρίζει όχι μόνο την λειτουργία που επιτελεί για την μεταβολή του συσχετισμού αλλά και το ρόλο του καθηγητικού σώματος, αφήνοντας ανοιχτά τα ενδεχόμενα συμμαχιών με τους τελευταίους.

 

Αυτή η κατεύθυνση, με την παρατεταμένη κρίση να μεταφέρει τα αδιέξοδά της στο μηχανισμό αναπαραγωγής, θα επιδράσει καταλυτικά στην όξυνση των ταξικών αποκλεισμών φέρνοντας στην επιφάνεια την βαθιά ταξική φύση του εκπαιδευτικού μηχανισμού. Ο αποκλεισμός ασθενέστερων κομματιών της νεολαίας, στο φάσμα της κρίσης αποτυπώνει με τον πιο χειροπιαστό τρόπο την ταξική ισχύ του κεφαλαίου, μέσα απ' την ένταση της φτώχειας, μέσα από την πραγματικότητα της κοινωνικής καταστροφής. 

 

11. Αδιαμφισβήτητα με βάση όσα περιγράφηκαν παραπάνω η φοιτητιώσα νεολαία βρίσκεται στο επίκεντρο της κρίσης και των επικείμενων αναδιαρθρώσεων σε εκπαίδευση και εργασία. Παρά τις  κυοφορούμενες δυναμικές ρήξης που με μαζικό αλλά και αντιφατικό τρόπο παρουσιάστηκαν στο ‘’ΟΧΙ’’ του δημοψηφίσματος, τα πολιτικο-ιδεολογικά χαρακτηριστικά της νεολαίας επικαθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από την ηγεμονία του δόγματος του ΤΙΝΑ και του ευρωπαϊσμού πάνω της. Είτε αυτό εκφράζεται με την κριτική ψήφο εμπιστοσύνης στο ΣΥΡΙΖΑ, είτε με τις λογικές κοινωνικού κανιβαλισμού, επιστημονισμού και καριερισμού που διακατέχουν κομμάτια της στα Πανεπιστήμια, είτε ακόμα και με την πλήρη απαξίωση της πολιτικής και αποστροφής κάθε συλλογικής-πολιτικής διαδικασίας και δράσης γενικά. Κοινή συνισταμένη αυτής της ηγεμονίας πάνω στη νεολαία είναι η ενσωμάτωση στην αναδιάρθρωση των σχέσεων εργασίας και στο υπό διαμόρφωση ασφυκτικό πλαίσιο εκμετάλλευσής της, η υποταγή στα πολιτικά αδιέξοδα που τροφοδοτεί η κρίση και οι κυρίαρχες πολιτικές επιδιώξεις και επομένως η αποδοχή μιας πολιτικής πραγματικότητας όπως υπαγορεύεται από τη realpolitik. Κατά αυτό τον τρόπο αποτυπώνεται και σ’ αυτήν η υποχώρηση του αντιιμπεριαλιστικού αισθήματος που ιστορικά την χαρακτήριζε στην Ελλάδα. 

 

12. Σε μια περίοδο όπου προωθείται το ασφαλιστικό, το προσφυγικό ζήτημα μονοπωλεί τη καθημερινότητα σε εγχώριο επίπεδο, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια αποτυπώνονται με επιθετικό τρόπο σκοτώνοντας λαούς και δημιουργώντας σκηνικά πολέμου, η νεολαία και δη η φοιτητιώσα και το φοιτητικό κίνημα δεν διαδραματίζουν ιδιαίτερο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Ωστόσο το αν η νεολαία θα αποδέχεται προς το παρόν μια φαινομενικά αναπόδραστη προοπτική που έχει ετοιμάσει το Κεφάλαιο για το μέλλον της ή αν θα αποδεσμευτεί από το αστικό σχέδιο διαχείρισης της κρίσης παραμένει ανοιχτό. Η πολιτική της πόλωση σε κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης, όπως το 80% ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, αναδεικνύει σοβούσες εκρηκτικές αντιφάσεις που μπορούν να την καταστήσουν μια υπαρκτή κοινωνική δύναμη, ικανή να αναλάβει το ρόλο που της αντιστοιχεί στην αντιπαράθεση Κεφαλαίου και Εργασίας, σπάζοντας την κοινωνική και πολιτική υποταγή στο ΤΙΝΑ και αποτελώντας πυροδότη ευρύτερων κοινωνικών συγκρούσεων. Η απουσία υπαρκτού εναλλακτικού σχεδίου από τις δυνάμεις της επαναστατικής πρωτοπορίας, που θα βαθύνει αυτά τα ρήγματα είναι καθοριστικός ανασταλτικός παράγοντας στη στράτευσή της σε ένα συλλογικό ριζοσπαστικό όραμα. Στόχος για εμάς είναι η απογοήτευση και ο φόβος αυτής της γενιάς να αναδιαταχθούν και να αντικατασταθούν με την συγκρουσιακή πολιτική αναμέτρηση και την ανειρήνευτη πάλη της γενιάς μας για την προοπτική που της αξίζει, με τα μάτια στραμμένα στο κίνημα, στην αντικαπιταλιστική ανατροπή και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των εργατικών λαϊκών στρωμάτων.

 

13. Στην διαμορφούμενη κατάσταση η αυτοτέλεια των κοινωνικών χώρων που υπήρχε σε μια προ-κρίσης και προ-μνημονιακή περίοδο συρρικνώνεται. Το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου παίζει τον πιο καθοριστικό ρόλο σε αυτό, καθώς το κεφάλαιο δεν έχει τη δυνατότητα να τροποποιήσει τις αναδιαρθρώσεις ενσωματώνοντας πιέσεις από την έκβαση της ταξικής πάλης σε ένα πεδίο ταξικής ανακωχής. Αναιρεί έτσι με κάθε τρόπο τα κεκτημένα δικαιώματα του φοιτητικού και ευρύτερα λαϊκού κινήματος τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην εργασία. Σε αυτό συμβάλει καθοριστικά ότι το Κεφάλαιο μετράει βήματα στο συσχετισμό υπέρ του και στους φοιτητικούς πλέον, μαζί με τους εργασιακούς χώρους, στερώντας τη δυναμική που έχει  διαμορφωθεί-κατακτηθεί από συγκροτημένες πολιτικο-ιδεολογικές πρακτικές του μάχιμου φοιτητικού συνδικαλισμού.

 

14. Η κρίση που διαπερνά το φοιτητικό συνδικαλισμό είναι συνολική και αφορά στην διαρκή μείωση των συνδικαλιστικών πρακτικών, την όλο και πιο βαθιά εμπέδωση των αναδιαρθρώσεων στον πυρήνα της φοιτητικής καθημερινότητας, την απουσία μαζικών πανελλαδικών κινήσεων που θα αμφισβητούν την επίθεση (τα τελευταία 5 χρόνια), την αδυναμία απόσπασης κεντρικών νικών από το κίνημα που θα μπορούσαν να μετατοπίζουν το συσχετισμό και να διαμορφώνουν μέσα από τις ορατές μάχες καλύτερη προοπτική. Η συνολική αυτή κατάσταση εγγράφεται στα ρεύματα της νεολαίας. Ταυτόχρονα όμως η κρίση αυτή αφορά επίσης και στην απουσία εναλλακτικής αριστερής αφήγησης και πολιτικού σχεδίου που θα θέσει τη νεολαία σε μια τροχιά συλλογικής αμφισβήτησης του status quo. 

 

15. Στην παραπάνω κατάσταση συμβάλλουν από διαφορετική σκοπιά καθεστωτικές παρατάξεις και αντιδραστικοί σχηματισμοί. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποτελώντας τον κυρίαρχο πολιτικό εκφραστή των εκσυγχρονιστικών τάσεων εναρμονίζεται με τις αναδιαρθρώσεις και έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη διάλυση του φοιτητικού συνδικαλισμού ειδικά σε χώρους με ιστορική διείσδυση και μηχανισμό. Ωστόσο στη συγκυρία ενώ αποτελεί το βασικό πολιτικό εκφραστή της αντίδρασης δεν μπορεί να εγγυηθεί την εκπροσώπηση και συσπείρωση των ρευμάτων του επιστημονισμού-καριερισμού-εξατομίκευσης, έτσι όπως το εξέφρασε την προηγούμενη δεκαετία, με καθοριστικής σημασίας την τελευταία επταετία και την απόσπαση ρευμάτων από το άρμα της δεξιάς, την ταύτισή της στα μάτια των εργαζόμενων μαζών με την κοινωνική καταστροφή κλπ συνδυαστικά και με την απουσία του φοιτητικού κινήματος συγκριτικά με τα προηγούμενα (στο οποίο η ΔΑΠ εμφανίζονταν και σαν αντίβαρο, εγγυητής της αντίδρασης και της ομαλότητας). Το κυρίαρχο  ρεύμα του επιστημονισμού-καριερισμού-εξατομίκευσης στο φοιτητικό σώμα κάνει αποσπασματικές κινήσεις «ανεξάρτητων» σχηματισμών με βαθιά διαπλοκή με το καθηγητικό σώμα ως κίνηση απάντησης στις συνδικαλιστικές πρακτικές συνελεύσεων-καταλήψεων-διεκδικήσεων και προωθεί το ιδεολόγημα της αξιοκρατίας, της ουδετερότητας της αναδιάρθρωσης, της απομάκρυνσης από τον «παραδοσιακό» συνδικαλισμό των «πλαισίων» κλπ. Είναι κίνηση που δεν μορφοποιεί ένα χώρο στο συνδικαλιστικό φάσμα, αναδύεται ωστόσο σε κοινωνικούς χώρους όπου οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν μπορούν να απαντήσουν σε ρηξιακές συνδικαλιστικές πρακτικές. Η ΠΑΣΠ χάθηκε σχεδόν από τους φοιτητικούς χώρους μαζί με την «σημαία» των κοινωνικών συμβολαίων, καθώς ο παραδοσιακός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας στα πανεπιστήμια δεν ηγεμόνευσε στις μάζες με τον ίδιο τρόπο που το κατάφερε στο εργατικό κίνημα (εγγυήθηκε δικαιώματα χάριν της πολιτικής ενσωμάτωσης των αγώνων) γι’ αυτό και διατηρεί το ρεύμα και τις δυνάμεις του. Τέλος η νέα κομματική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (BLOCΟ) παρότι αποτελεί σύμμαχο της κυβέρνησης δεν μπορεί να λογιστεί ως ο συνδικαλιστικός της βραχίονας στα πανεπιστήμια γιατί δεν επικαθορίζει τίποτα ούτε σε επίπεδο κοινωνικών ρευμάτων, ούτε σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής με πρυτάνεις, καθηγητικό σώμα κλπ. 

 

Η ΠΚΣ παραμένει «πιστή» στην πολιτική κατεύθυνση που υλοποιεί τα τελευταία χρόνια, καταλαμβάνοντας εκεί όπου υπάρχουν δυνατότητες και ευκαιρίες το χώρο του επιστημονισμού εντός του φοιτητικού σώματος, τα οποία αφενός αντιλαμβάνονται ότι η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, καθώς και η υπάρχουσα εργασιακή πραγματικότητα, τα πλήττουν υλικά, αφετέρου όμως δεν επιδιώκουν να συγκρουστούν – με όρους μαζικού κινήματος – με αυτή την κατάσταση και να επιδιώξουν να την ανατρέψουν. Η ΠΚΣ υλοποιεί μια ανταγωνιστική με το μάχιμο συνδικαλισμό γραμμή επιδιώκοντας τον κατακερματισμό του φοιτητικού σώματος, προωθώντας τις συνελεύσεις και εκλογές ετών, προωθώντας μια αντίληψη ουδετερότητας των στόχων και των επιδίκων (σε σχέση πχ με υποχρηματοδότηση) αποσύνδεσής τους από την συνολική κίνηση της αναδιάρθρωσης μέσα σε αχρωμάτιστους συλλόγους χωρίς παρατάξεις κλπ.  

 

16. Οι λοιπές δυνάμεις της αριστεράς δεν βρίσκονται στο απυρόβλητο των ανακατατάξεων. Η ΑΡΕΝ μετά από τις διεργασίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και την αποστοίχιση ρευμάτων, δυνάμεων και οργανώσεων προς αριστερή ριζοσπαστική κατεύθυνση δεν έχει πλέον καμία οργανωτική σχέση με αυτόν. Συγκροτείται κυρίαρχα από αριστερές δυνάμεις και οργανώσεις (π.χ Ανασύνθεση ΟΝΡΑ, ΑΡΚ-Αριστερό Ρεύμα και άλλες οργανώσεις που πρόσκεινται στη ΛΑΕΝ) ωστόσο δεν έχει ενιαία τοποθέτηση και πρακτική δεδομένου ότι στο εσωτερικό της συμμετέχουν τόσο δυνάμεις με προωθημένη τοποθέτηση που εντάσσονται στα ρεύματα της αντικαπιταλιστικής αναζήτησης, όσο και ρεύματα που υπολείπονται τόσο της συγκυρίας όσο και της αποδέσμευσης από το ρεφορμισμό (δεν έχουν έρθει σε πλήρη ρήξη με το κυβερνητικό συνδικαλισμό καθώς και με λογικές συνδιαχείρισης και συνδιαλλαγής). Το ΑΡΔΙΝ έχει σε μεγάλο βαθμό πολιτική συμφωνία και σύγκλιση με τα ΕΑΑΚ, ειδικά με τις ευρύτερες ανακατατάξεις του τελευταίου διαστήματος σε επίπεδο πρωτοβουλιών κλπ όσο και από επιλογές της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ακόμη και στο εσωτερικό της ΛΑΕΝ, η πολιτική σύγκλιση με τα ΕΑΑΚ υπολείπεται στο σχέδιό του για τη φοιτητική αριστερά και τη συγκρότηση αριστερού μετώπου νεολαίας (βλ. παρακάτω στο γ).

 

17. Αποτελεί ανοιχτό διακύβευμα το αν η φοιτητιώσα νεολαία θα αναζητήσει συλλογική προοπτική και θα στοιχηθεί πίσω από ένα ριζοσπαστικό όραμα και μια στρατηγική ανυποχώρητων αγώνων ρήξης και ανατροπής. Tα ΕΑΑΚ χρειάζεται να περιγράψουν μία πολιτική γραμμή επιθετικού διεκδικητισμού που θα συσπειρώνει και θα ενοποιεί τη φοιτητιώσα νεολαία πάνω στα υλικά της συμφέροντα στην εκπαίδευση και την εργασία, όχι γενικά και αόριστα στην αναζήτηση μιας χάρτας αναγκών για Μόρφωση-Δουλειά-Ελευθερίες και ενός πολιτισμικού αντιπροτάγματος. Αυτή τη στιγμή η κυρίαρχη αντίθεση για τη νεολαία βρίσκεται στην αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και το ειδικό καθεστώς ισόβιας εκμετάλλευσής της χωρίς μάλιστα καμιά προοπτική ανάκαμψης. Αυτό είναι και το σημείο ενοποίησης της νεολαίας γενικά  δεδομένου ότι η προοπτική των περισσότερων αποφοίτων δεν διαφέρει από την προοπτική όσων αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην αγορά εργασίας χωρίς πτυχίο και περιστρέφεται γύρω από την εναλλαγή εργασίας-ανεργίας-επιβιωτισμού. Η φοιτητιώσα νεολαία δεν μπορεί να στοιχηθεί πάνω σε μια αυτοτέλεια αιτημάτων δεδομένου ότι ακόμη και αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση και συγκεκριμένα στην τριτοβάθμια οδηγούν σε αναμέτρηση με τα κεντρικά ερωτήματα, αναμέτρηση με την κυρίαρχη αντίθεση. 

 

18. Φοιτητικό κίνημα που θα μπορεί να υπερβαίνει το αντιαναδιαρθρωτικό πολιτικό περιεχόμενο και πρακτική, που θα έχει ως στόχο να ενοποιήσει τα κατακερματισμένα κομμάτια της νεολαίας, που θα είναι δηλαδή αναπόσπαστο κομμάτι ενός ευρύτερου κινήματος νεολαίας, με στόχο την ανυποχώρητη μάχη μεγάλης διάρκειας. Σε αυτή τη βάση οι αιχμές που μπορεί να αναδύονται στους κοινωνικούς χώρους, οι μάχες χαρακωμάτων, οι κινήσεις διατήρησης κεκτημένων, η πάλη ενάντια σε επιμέρους αναδιαρθρώσεις θα πρέπει να αξιοποιούνται με στόχο να αντιστρατεύονται την αστική στρατηγική για να συγκροτούν πολιτικούς όρους, συσχετισμό και κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ μέσα στους συλλόγους για την κεντρική πολιτική αναμέτρηση, για την αναμέτρηση με τα κεντρικά πολιτικά αδιέξοδα κλπ. Δεν θα υπάρξουν όροι για κεντρικό πολιτικό φοιτητικό κίνημα μεγάλης έντασης και αποφασιστικότητας αν δεν υπάρξουν και οι απαραίτητες συσσωρεύσεις στο κοινωνικό επίπεδο.  

 

19. Εύκολες λύσεις και πεπατημένες του προηγούμενου χρονικού διαστήματος στη συγκυρία κρίνονται ανεπαρκείς. Γι’ αυτό και κρίνονται  ανεπαρκείς (ακόμα και ανταγωνιστικές στα πολιτικά και συλλογικά κεκτημένα των ΕΑΑΚ) γραμμές που κηρύσσουν το τέλος της οικονομικής ταξικής πάλης στους κοινωνικούς χώρους και αντιλαμβάνονται την πάλη για την ανατροπή του συσχετισμού μέσα από πολιτικές αλχημείες και συγκολλήσεις, αντί μιαςπροσπάθειας συγκρότησης κινήσεων μαζών και συσπείρωσης ρευμάτων στην πρακτική της σύγκρουσης και πάλης . Τέτοιες γραμμές όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν την κυρίαρχη αντίθεση, μπορεί μάλιστα να αναδεικνύουν δευτερεύουσες όψεις στην κίνηση της αναδιάρθρωσης (δημοκρατία στα ιδρύματα) ηγεμονευόμενες ακόμη και από τις κινήσεις του αντιπάλου (βλ. τοποθέτηση για το νόμο Μπάλτα). Από την άλλη γραμμές που καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να παλεύει για τις θεσμικές κατοχυρώσεις των αιτημάτων και των στόχων, έχουν μετατοπιστεί σαρωτικά από το ρεφορμισμό και δεν βλέπουν νικηφόρα προοπτική στο κίνημα χωρίς την διείσδυση και αξιοποίηση του θεσμικού κράτους. Είναι γραμμές από πριν χρεωκοπημένες που στήνουν δυναμικές πάνω στην ήττα και την ενσωμάτωση, πολιτικά επικίνδυνες διότι μπορεί να λειτουργούν συνεπικουρικά στην αστική στρατηγική και να αποσπούν από το κίνημα κάθε δυνατότητα ριζοσπαστικοποίησης των στόχων και πολιτικοποίησης των πρακτικών του. 

 

20. Η αναγκαία γραμμή σήμερα για το φοιτητικό κίνημα και τα ΕΑΑΚ καλείται να σπάσει τον ταξικό αμυντισμό που χαρακτηρίζει το φοιτητικό σώμα και το φοιτητικό κίνημα, απόρροια του τρόπου συγκρότησης τους σε περιόδους κοινωνικού συμβολαίου, επομένως και περιγραφής ενσωματώσεων από τη μεριά του αντιπάλου, διατήρησης κεκτημένων και πάλη για ενίσχυσή τους, συγκρότηση μπλοκ πάνω στην λογική της «υλική νίκης». Σε περίοδο σαρωτικής επίθεσης λοιπόν στόχος είναι η πάλη για τη συνολική δικαίωση των αιτημάτων του και την επιθετική διεκδίκηση των αναγκών και των δικαιωμάτων της νεολαίας σήμερα, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τους μονόδρομους των μνημονίων και πολιτικής αμφισβήτηση της κοινωνικής καταστροφής που είναι χτισμένη πάνω στο ΤΙΝΑ. Γι’ αυτό κρίνεται αναγκαίο το φοιτητικό κίνημα να είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός ανεξάρτητου ταξικού πόλου με εργατική ηγεμονία που θα συσπειρώνει τα λαϊκά στρώματα και την πληττόμενη πλειοψηφία σε ένα σχέδιο κινηματικών διεργασιών που θα προσβλέπει σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς και μια κοινωνική προοπτική όπου θα χάνει το κεφάλαιο και θα κερδίζει η εργατική τάξη, ο κόσμος της εργασίας, η νεολαία και ο λαός.

 

21. Στη βάση αυτή το πολιτικό φοιτητικό κίνημα και το σχέδιο-πρόταση των ΕΑΑΚ για το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης θα πρέπει να είναι: α) αντικυβερνητικό με σύνθημα κάτω η συγκυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ερχόμενο σε ρήξη με λογικές κυβερνητικού μετεωρισμού και συνδικαλισμού β) αντιαναδιαρθρωτικό-αντισυνδιαχειριστικό με στόχο τη συνολική ανατροπή του ν.Διαμαντοπούλου και των συνθηκών της Bologna με την πάλη των φοιτητών για επιβολή των αιτημάτων τους και την ευθεία σύγκρουση και πάλη των φοιτητών με το καθηγητικό στρώμα, τους Πρυτάνεις και τους φορείς εκπροσώπησης-υλοποιήσης των αστικών επιλογών μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο γ) αντι-Ε.Ε και αντιιμπεριαλιστικό ερχόμενο σε άμεση σύγκρουση και ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και το τρίπτυχο Ε.Ε-ευρώ-χρέος δ) σύμμαχο με το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα μακριά από λογικές συντεχνιασμού, κυβερνητισμού και φιλολαϊκής διαχείρισης της κρίσης ε) σύμμαχο και συμπορευόμενο με τα κατώτερα λαϊκά στρώματα και το σύνολο της νεολαίας υπερασπιζόμενο την προοπτική και τα δικαιώματα των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων και του συνόλου της νεολαίας και όχι προσβλέποντας το φοιτητικό σώμα να αποτελεί μια μικροαστική αφρόκρεμα ζ) ταξικά αλληλέγγυο στους πρόσφυγες και τα λαϊκά στρώματα που βρίσκονται στο περιθώριο. 

 

22. Τα ΕΑΑΚ, ως το πιο επιτυχημένο μόρφωμα της Επαναστατικής Αριστεράς, αποτέλεσαν όλα αυτά τα χρόνια πολιτική πρωτοπορία σε επίπεδο φοιτητικού κινήματος συγκροτώντας το ρεύμα της επαναστατικής αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια, διεμβολίζοντας και συσπειρώνοντας ευρύτερα ριζοσπαστικά ρεύματα σε ένα μάχιμο σχέδιο ρήξης  και ανατροπής των αναδιαρθρώσεων και επιδιώξεων του κεφαλαίου. Αποτελούν το σημείο συνάντησης των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς με τα ευρύτερα ριζοσπαστικά ρεύματα της νεολαίας και τις αριστερές δυνάμεις, με σαφή όμως ηγεμονία της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής γραμμής στο κάθε σχήμα και με κατεύθυνση οικοδόμησης ενός ανεξάρτητου πλειοψηφικού αντικαπιταλιστικού κινήματος. Ο προσδιορισμός των ΕΑΑΚ στο φάσμα της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς κατακτήθηκε μέσα από την πολιτική διαπάλη και σύγκλιση σε μια πολιτική γραμμή (παρά τις επιμέρους αντιθέσεις που αναδύονταν), μέσα από την ρηξιακή πρακτική στο κίνημα που γίνονταν η πολιτική κατεύθυνση με υλικούς όρους κτήμα των μαζών, μέσα από ένα ανοιχτό μοντέλο πολιτικής λειτουργίας που συσπείρωνε το κινηματικό δυναμικό των συλλόγων οδηγώντας σε μια αντικαπιταλιστική πολιτική κατεύθυνση. 

 

23. Ο ανατρεπτικός τρόπος λειτουργίας τους κόντρα στις υποταγμένες λογικές των παρατάξεων και των κλειστών πολιτικών γραφείων (ζωντανό κύτταρο παραγωγής γραμμής από τα κάτω, με ανοιχτές διαδικασίες και με ισότιμη τοποθέτηση του κάθε συντρόφου) και η γραμμή τους σκιαγραφούν τη φυσιογνωμία των ΕΑΑΚ που προσδιορίζεται σε δύο επίπεδα άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Από τη μία έχει τα χαρακτηριστικά πολιτικού μετώπου οργανώσεων – δυνάμεων – ρευμάτων – ανένταχτων αγωνιστών που ενοποιούνται και συγκλίνουν πολιτικά πάνω σε ένα κοινό πολιτικό σχέδιο, μια κοινή πολιτική κατεύθυνση στην πράξη, με επικαθοριστικό όμως και κυρίαρχο τον ρόλο των σχημάτων στην «γέννα» της πολιτικής γραμμής (μέσα απ' την βάσανο της θέσης – αντίθεσης – ηγεμονίας). Από την άλλη έχει χαρακτηριστικά δικτύου αριστερών σχημάτων-πολιτικοσυνδικαλιστικών ενοτήτων κοινωνικού χώρου, που αποτελούν το κύριο πεδίο τριβής, διαπάλης και σφυρηλάτησης της πολιτικής συμφωνίας του μορφώματος. Η παραγωγή πολιτικής στα ΕΑΑΚ γίνεται με πυρηνικό στοιχείο τις πολιτικοσυνδικαλιστικές ενότητες των Σχημάτων, πάνω στην διαρκή τριβή και δοκιμασία στις μάζες (στις διαδικασίες των Σχημάτων και στον οριζόντιο συντονισμό τους). Η φυσιογνωμία τους δεν «κλειδώνεται» ούτε πετυχαίνεται μέσω καταστατικών αρχών, δεν περιγράφεται από ένα οργανωτικό μοντέλο φοιτητικής παράταξης, αλλά είναι διακύβευμα ουσιαστικής πολιτικής διαπάλης και τριβής των σχεδίων και του συνόλου του δυναμικού των σχημάτων και καταλήγει σε πλαίσιο πολιτικής συμφωνίας στη βάση ενός πραγματικού και όχι οργανωτίστικου πολιτικού συσχετισμού του αμφιθεάτρου και των διαδικασιών.

 

24. Η πολιτική διεύρυνση των ΕΑΑΚ με δυνάμεις του κινήματος ανέκαθεν αποτελούσε στόχο τους και ανέκαθεν τα ΕΑΑΚ επιδίωκαν τον εμπλουτισμό τόσο της πολιτικής τους γραμμής όσο και της φυσιογνωμίας τους με άλλες δυνάμεις ή/και ανένταχτους αγωνιστές – ανεξάρτητα σχήματα. Η μετωπική πολιτική για τα ΕΑΑΚ πρέπει να έχει ως άξονα τη διάχυση του πολιτικού τους σχεδίου σε άλλα πολιτικά ρεύματα και δυνάμεις με σκοπό την ενίσχυση της δυνατότητας τους να οικοδομούν συλλογικά και ενιαία κινηματικές πρακτικές με σαφή ηγεμονία της επαναστατικής αριστεράς. Η μετωπική πολιτική και η ηγεμονία της επαναστατικής αριστεράς σε άλλα ρεύματα δεν αποτελεί μάχη του πολιτικού περιεχομένου και δεν αποτυπώνεται σε bullets. Έχει καταστροφικές συνέπειες για την ίδια την πολιτική πρωτοπορία και τα ΕΑΑΚ, το κόσμο της εργασία και τη νεολαία άμα γίνεται ανεξάρτητα απ την ενότητα περιεχομένου – πρακτικής, τακτικής και στρατηγικής και έξω από τα σχήματα και τις διαδικασίες οριζόντιου συντονισμού τους, καθώς καταλήγει να υποτάσσεται σε λογικές από τα πάνω κοπτοραπτικής πολιτικών σχεδίων εντός της Αριστεράς για εξυπηρέτηση των άμεσων οργανωτικών ελλείψεων και μακιγιαρίσματος των διαφωνιών και αδυναμιών.

 

25. Η μετωπική πολιτική πρέπει να θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση την πολιτική διεύρυνση των ΕΑΑΚ και διάχυση του σχεδίου τους και σαν τελικό στόχο την ένταξη αριστερών δυνάμεων και αγωνιστών και ριζοσπαστικών ρευμάτων στο ίδιο το μόρφωμα και τα σχήματα των ΕΑΑΚ. Η συμμετοχή και η ένταξη αυτών των ρευμάτων στις διαδικασίες των σχημάτων και στα συντονιστικά είναι καθοριστικής σημασίας, δεδομένου ότι αυτό είναι το πεδίο που παλεύεται και ζυμώνεται ο σχεδιασμός για το φοιτητικό κίνημα, ξεδιπλώνονται τα πολιτικά σχέδια και οι αντιθέσεις γραμμών και αντιλήψεων, επιδιώκεται η πολιτική τριβή και διαπάλη καθώς και το πεδίο στο οποίο εγκαλούνται, δεσμεύονται και λογοδοτούν όλα τα σχήματα που συγκροτούν τα ΕΑΑΚ αλλά και οι αντιλήψεις που παρεμβαίνουν σε αυτά. Η συνάντηση με άλλα ρεύματα με σκοπό την διεύρυνση των ΕΑΑΚ πρέπει να γίνει μέσα από το ανοιχτό μοντέλο πολιτικής λειτουργίας των ΕΑΑΚ και με όχημα το ίδιο το σχήμα, ενισχύοντας την πολιτική τους δυνατότητα να συσπειρώνουν ρεύματα, τάσεις και πρακτικές και να τα μετατοπίζουν σε αντικαπιταλιστική πολιτική κατεύθυνση.

 

Επιπρόσθετα πρέπει να ενισχύει την αντικαπιταλιστική πολιτική τάση στα ευρύτερα ριζοσπαστικά ρεύματα μέσα από την ενίσχυση των σχημάτων, της παρουσίας και της δράσης τους. Καθήκον των ΕΑΑΚ είναι να αξιοποιήσουν τους κλυδωνισμούς που έχουν υποστεί οι δυνάμεις του ρεφορμισμού μέσα στο πανεπιστήμιο, μέσα από την ήττα των πολιτικών γραμμών του κυβερνητισμού, της αριστερής διαχείρισης και του αριστερού αυριανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, προωθώντας την ανάπτυξη της αντικαπιταλιστικής ανατρεπτικής τάσης στο εσωτερικό των ευρύτερων ριζοσπαστικών ρευμάτων της νεολαίας, μέσα από την ενίσχυση της δράσης και της παρουσίας των σχημάτων. Πάνω σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να προσβλέπουν στην πολιτική ηγεμονία των ΕΑΑΚ πάνω σε αυτά τα ρεύματα, τον πολιτικό διεμβολισμό, την σταδιακή μετατόπισή της γραμμής και της πολιτικής τους μέσα από την ένταξή τους στο ίδιο το μόρφωμα, και να μην καταλήγουν να αποσυγκροτούν πολιτικές πρωτοπορίες, να μετατοπίζουν την πρακτική και την πολιτική ηγεμονία τους δεξιότερα.

 

Τέλος πρέπει να σέβεται τα συλλογικά πολιτικά κεκτημένα τους και να συμπλέει με την πολιτική τους κατεύθυνση για το κίνημα. Ύστερα από 25 χρόνια παρέμβασης και ηγεμονίας στο κίνημα, τα ΕΑΑΚ έχουν πολιτικά κεκτημένα που αποκρυσταλλώθηκαν από την πολιτική αποτελεσματικότητα της τακτικής που ακολούθησαν και της πρακτικής που υιοθέτησαν, οικοδομώντας σχέσεις με τον κόσμο των σχολών πάνω στην υλικότητα της γραμμής, η οποία γινόταν κτήμα των μαζών. Αυτά τα πολιτικά κεκτημένα που ορίζουν την πολιτική κατεύθυνση των ΕΑΑΚ για το κίνημα, τα χαρακτηριστικά και τη φυσιογνωμία του (αντιαναδιαρθρωτικό, αντισυνδιαχειριστικό, αντικυβερνητικό, αντιιμπεριαλιστικό-αντιΕΕ) είναι τα αναγκαία πολιτικά κριτήρια και οι προϋποθέσεις για την μετωπική τους πολιτική. Αυτή είναι μια γραμμή που δεν αποτελεί θέσφατο, παλεύεται, δοκιμάζεται, εξειδικεύεται και αποτυπώνει την ηγεμονία των επαναστατικών δυνάμεων εντός του μορφώματος. 

 

Σαν Αριστερή Συσπείρωση, εξειδικεύοντας την απόφασή μας για τον πόλο της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, παρεμβαίνουμε στα ΕΑΑΚ και παλεύουμε σε επίπεδο γραμμής και φυσιογνωμίας τους βλέποντας τα σαν το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και πόλο συσπείρωσης των πολιτικών δυνάμεων της Αντικαπιταλιστικής, Επαναστατικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς και ανένταχτων αγωνιστών. Εξυπηρετώντας την ένταξη κοινωνικών ρευμάτων και κομματιών της νεολαίας στην περιγραφή ενός άλλου κοινωνικού ταξικού συλλογικού οράματος, με τέλος και σκοπό την μετωπική σύγκρουση με το αστικό μπλοκ, την πάλη για την εξουσία των εργαζομένων. 

 

26. Σε αυτήν την κατεύθυνση τα ΕΑΑΚ πρέπει να συνεχίζουν να έχουν πρόταση κοινής δράσης στο κίνημα ανοιχτή σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς, αγωνιστές και ρεύματα και να αναλαμβάνουν τις απαραίτητες κινηματικές και πολιτικές πρωτοβουλίες που θα έχουν στο πυρήνα τους το σχέδιο-πλαίσιο πάλης που περιγράφεται παραπάνω τη ρήξη με τη στρατηγική της συνδιαχείρισης, με την αναζήτηση της εύκολης επιλογής και του κοινοβουλευτικού δρόμου. Επιπρόσθετα τα σχήματα ΕΑΑΚ πάντα ήταν και θα είναι ανοιχτά σε αριστερές δυνάμεις και ανένταχτους αγωνιστές που από κοινού έχουν δώσει μια σειρά μαχών στο επίπεδο του κινήματος με ανοιχτό κάλεσμα ισότιμης ένταξης στο μόρφωμα σε δυνάμεις που κλυδωνίζονται από το ρεφορμισμό, προσβλέποντας στην πολιτική διεύρυνση των ΕΑΑΚ και του σχεδίου τους ( δυνάμεις όπως είναι το ΑΡΔΙΝ ή η ΑΡΕΝ, στην οποία ενυπάρχουν ριζοσπαστικές Αριστερές δυνάμεις, συλλογικότητες, ομαδοποιήσεις). Θεωρούμε αναγκαία την αυτοτελή πολιτική παρέμβαση και «συνάντηση» των δυνάμεων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (στο εσωτερικό των ΕΑΑΚ) με δυνάμεις όπως η Ανασύνθεση ΟΝΡΑ (που συμμετέχει στην ΑΡΕΝ, διαφωνεί με την ΛΑΕΝ και στις εκλογές ψήφισε ΑΝΤΑΡΣΥΑ), με σκοπό την ένταξη τους στα ΕΑΑΚ αλλά και προοπτικά την ενίσχυση του πόλου της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με τρόπο που να καταλήγει στη συγκυρία στην έμπρακτη διαφοροποίηση και οργανωτική τους αποστοίχιση από το σχέδιο της  ΑΡΕΝ. 

 

27. Οποιαδήποτε δύναμη δεν συμφωνεί με τις παραπάνω προϋποθέσεις-κριτήρια και παραθέτει ένα άλλο σχέδιο αντιπαραθετικό στην πολιτική διεύρυνση των ΕΑΑΚ και του σχεδίου τους, απευθύνοντας κάλεσμα συνεργασίας των ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ σε κάθε σχολή και σε κεντρικό επίπεδο προσπαθεί να μεταφέρει την πίεση στα ΕΑΑΚ με στόχο την ηγεμονία άλλου σχεδίου της Αριστεράς στο εσωτερικό του μορφώματος, το φοιτητικό κίνημα και το φοιτητικό συνδικαλισμό(βλέπε σχήματα των ΕΑΑΚ,ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ). Τα ΕΑΑΚ, τα σχήματα, οι αγωνιστές και όλες οι αντιλήψεις που τα συγκροτούν δεν πρέπει να μπαίνουν σε διαδικασίες πολιτικών συνεργασιών και να προχωρούν σε τακτικές επιλογές που είναι αντιπαραθετικές σε επίπεδο στρατηγικής με τα ίδια τα ΕΑΑΚ και το σχέδιο της επαναστατικής Αριστεράς, καθώς έτσι καταλήγουν να αποσυγκροτούν το ίδιο το μόρφωμα και να αποδυναμώνουν την Επαναστατική Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα πανεπιστήμια. 

 

28. Σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση με όσα περιγράφονται παραπάνω κινούνται λογικές εντός και εκτός του μορφώματος στη βάση των διαφορετικών σχεδίων και γραμμών της Αριστεράς. Πιο συγκεκριμένα σε αντιπαραθετική κατεύθυνση με τα ίδια τα ΕΑΑΚ και εν τέλει σε κατεύθυνση αυτοϋπομόνευσής τους βαδίζουν σχέδια εντός των ΕΑΑΚ που συμβάλλουν στην μετατροπή των ΕΑΑΚ σε δίκτυο με αυτόνομες πρακτικές και ανεξέλεγκτη ανταγωνιστική αυτονομία. Τα σχέδια αυτά καταλήγουν σε λογικές συγκόλλησης πολιτικών νεολαιών με αμοιβαίες μετατοπίσεις και κοινές από τα ‘’κάτω διαδικασίες βάσεις’’ που στοχεύουν στη δημιουργία ενός νέου αριστερού ριζοσπαστικού σχήματος ανά σχολή που προσβλέπει στην συγκρότηση ενός νέου πολιτικού μορφώματος-μετώπου στα πλαίσια της φοιτητικής αριστεράς Παραχαράζουν την πολιτική συμφωνία και σχέδιο των ΕΑΑΚ, ζυμώνοντας σε διαδικασίες βάσης έξω από το μόρφωμα και σε άλλα αμφιθέατρα της Αριστεράς άλλου τύπου πολιτικές συμφωνίες από τα πριν ληγμένες με στόχο τη δημιουργία ενός τσιμενταρισμένου αριστερού μετώπου νεολαίας με πολιτικό πλαίσιο την πάλη ενάντια στα μνημόνια και τις πολιτικές της Ε.Ε και πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση την κοινή εκλογική κάθοδο ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ για να τσακίσουμε τις καθεστωτικές παρατάξεις. Τα παραπάνω σχέδια αποτυπώνονται είτε με ξεκάθαρο τρόπο και περιγράφουν υπέρβαση του μορφώματος των ΕΑΑΚ από κείμενα σχημάτων των ΕΑΑΚ είτε μέσω της πλαγίας οδού κοινών κειμένων σχημάτων των ΕΑΑΚ με αντίστοιχα σχήματα της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ. 

 

Οι δυνάμεις αυτές επιλέγουν το δρόμο της διπλής ένταξης στα ΕΑΑΚ και στο σχήμα-πολιτική συμφωνία ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ εκβιάζοντας με διαφορετικό τρόπο τα ίδια τα ΕΑΑΚ. Έτσι η μια μπάντα περιγράφει το τέλος της ιστορίας των παλιών ΕΑΑΚ και μπαίνει σε λογικές ανασυνθέσεων που οδηγούν στην γέννηση του νέου μετώπου που μπορεί να έχει και το όνομα ΕΑΑΚ και η άλλη ανοιχτά μιλάει για δημιουργία ενός νέου μορφώματος μέσω πολιτικής συγκόλλησης των ΕΑΑΚ της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ. Προφανώς στην υπέρβαση των ΕΑΑΚ και δημιουργία νέου μετώπου της παναριστεράς κινούνται και οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ παρά τις αντιφάσεις που παρουσιάζουν, καθώς και συντεταγμένα και το ΑΡΔΙΝ το οποίο ωστόσο το επόμενο χρονικό διάστημα μπορεί να δει την ένταξη του στα ΕΑΑΚ αν το επιλέξει.

 

Οι παραπάνω κινήσεις υπακούν στην αναζήτηση διακαώς κοινής πολιτικής στέγης ΟΛΩΝ των κομματιών της ΛΑΕΝ και του ‘’τίμιου ρεφορμισμού’’ με τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ, ψάχνοντας την κάλυψη του κενού πολιτικής εκπροσώπησης ενδιάμεσων (κυρίως) και εργατικών (λιγότερο) στρωμάτων σε κοινή βάση με τα προγραμματικά εργαλεία των ρεαλιστικών λύσεων της κυβερνησιμότητας με «ρήξεις» και λογικές «αντιμνημονιακής, δημοκρατικής, ανατροπής». Είναι η ίδια λογική που για χάρη της κοινής πολιτικής στέγης του συνδικαλιστικού του ΣΥΡΙΖΑ με δυνάμεις της ΛΑΕ, καταλήγει τελικά να απομειώνει τις φυγόκεντρες τάσεις ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων, χαρίζοντας τους τις αντιφάσεις τους, σταθεροποιώντας το πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων προς τα δεξιά. Τέλος στηρίζεται στη βάση του πανταξικού μετώπου και το φαντασιακό σχέδιο της παναριστεράς που δοκιμάστηκε και ηττήθηκε διπλά. 

 

29. Η μεθοδολογία διαλόγου και μετωπικής πολιτικής των ΕΑΑΚ οφείλει να χαράσσεται με βάση το πολιτικό σχέδιο για τη νεολαία και των κοινωνικών συμμαχιών που στη συγκυρία της κοινωνικής καταστροφής αυτή οικοδομεί, με όχημα και εργαλείο ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Έτσι πρέπει να ειδοθεί η διαπάλη σε επίπεδο πολιτικών στόχων. Επιδιώκουμε την εξειδίκευση της Πολιτικής Απόφασης της 3ης Συνδιάσκεψης ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα στα σχήματα των ΕΑΑΚ και με βάση αυτήν πορευόμαστε. Δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, οι οποίες αναγνωρίζουν σαν καθοριστικό φυσιογνωμικό τους στοιχείο τον διαχωρισμό και την πολεμική προς τον ρεφορμισμό και τον κυβερνητισμό, θα μπορούσαν να δράσουν συναγωνιστικά με το στρατηγικό μας σχέδιο σαν ΑΡΙΣ (Πόλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς) μέσα στο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Στην περίπτωση αυτή η κουβέντα πηγαίνει στις πολιτικές προϋποθέσεις, στην φυσιογνωμία και στο πολιτικό πλαίσιο. Από την άλλη δυνάμεις που θέτουν σαν στρατηγικό στόχο ή προαπαιτούμενο την συγκρότηση πολιτικού παν-Αριστερού Μετώπου Νεολαίας μοιραία λειτουργούν ανταγωνιστικά, ακόμα κι αν σε επίπεδο πολιτικού τους πλαισίου συγκλίνουν σε μεγάλο βαθμό σε επιμέρους ζητήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που η κουβέντα για τις εκλογικές συνεργασίες διαμεσολαβείται από την συμφωνία πολιτικών οργανώσεων και νεολαιών σε ένα «παράλληλο» δίκτυο νέων συνεργασιών, δεν συζητά για ένταξη στα ΕΑΑΚ, τους όρους ή τις προϋποθέσεις, αλλά για ξεπέρασμα των ΕΑΑΚ,  σαν βάση αφετηρίας. Η κουβέντα λοιπόν και η τακτική που ακολουθείται στο θέμα των πολιτικών συνεργασιών θα εξυπηρετήσει ή την διεύρυνση ή το ξεπέρασμα των ΕΑΑΚ, μέσα από μια διαρκή διαπάλη γραμμών και συσχετισμών που αναπόδραστα θα καταλήξει σε διαφορετικούς πόλους της Αριστεράς μέσα στη νεολαία. Και αυτό γιατί η ρεφορμιστική Αριστερά εξυπηρετεί ένα άλλο ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο στη συγκυρία που δεν μπορεί να συνυπάρξει μαζί με τις δυνάμεις της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε ενιαίο πολιτικό μόρφωμα και θα σέρνει συνεχώς δεξιότερα δυνάμεις της Αριστεράς που έχουν σαν προαπαιτούμενο την κοινή πολιτική στέγη μαζί της.  

 

Η  διαδικασία λοιπόν  σύνθεσης πολιτικών σχεδίων και πλαισίων, δεν αποτελεί  από μόνη της τον μπούσουλα μετωπικής πολιτικής και το καθοριστικότερο εργαλείο  που  θα μετατοπίσει στο πεδίο της πρακτικής και της τακτικής πολιτικά ρεύματα.  Δεν καταλήγει απαραίτητα στην διεύρυνση των ΕΑΑΚ και την αναβάθμιση της αντικαπιταλιστικής τάσης και της ηγεμονίας της επί αυτών των ρευμάτων. Αυτό δε σημαίνει πως οι πολιτικές προϋποθέσεις και οι όροι μιας συνεργασίας δεν σχηματοποιούν τα χαρακτηριστικά και την φυσιογνωμία της μετωπικής πολιτικής, αφού όμως πρώτα έχουν κατακτηθεί συγκλίσεις σε επίπεδο τακτικής για τα μέτωπα της Αριστεράς.

 

Απόληξη αυτού του σχεδίου σε επίπεδο πρακτικών κινήσεων αποτελούν πρωτοβουλίες με περιεχόμενο που άλλοτε υπερβαίνει και άλλοτε υπολείπεται των δυνατοτήτων και των ευκαιριών και ο πολιτικός συντονισμός των δυνάμεων της Αριστεράς σε ενωτικές πρωτοβουλίες, που από διαφορετικό μετερίζι διαχέουν τη δυναμική που έχουν συγκροτήσει τα ΕΑΑΚ σε ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια, περιορίζοντας την εμβέλεια τους σε ένα ακροαριστερό δυναμικό. 

 

Έτσι λοιπόν για εμάς μια τοποθέτηση για ενιαία εκλογική συνεργασία και καταγραφή ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ ή οποιαδήποτε άλλη παραλλαγή του ονόματος καταγραφής, αποτελεί λάθος τακτική επιλογή. Πόσο μάλλον όταν λίγες βδομάδες πριν τις φοιτητικές εκλογές σχήματα που συμμετέχουν στα ΕΑΑΚ έχουν πάρει την πολιτική επιλογή να κατέβουν με την ΑΡΕΝ και το ΑΡΔΙΝ με συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο και στόχο τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού χώρου-μετώπου από το μηδέν, που ισοδυναμεί όχι με αναβάθμιση αλλά υπέρβαση των ΕΑΑΚ. Η τακτική επιλογή αυτή εν τέλει καταλήγει να υπονομεύει την στρατηγική των δυνάμεων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, επιτείνοντας την σύγχυση, διαλυτοποίηση και διάχυση των ΕΑΑΚ σε ενδιάμεσες πολιτικές συγκολλήσεις, αφήνοντας παράλληλα χώρο στο ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο του Αριστερού Μετώπου νεολαίας.

 

30.Για να απαντήσουμε στην κατάσταση βαθιάς κρίσης που διέρχονται τα ΕΑΑΚ τα τελευταία χρόνια δε χωράνε μισόλογα και μεσοβέζικες απαντήσεις στο εσωτερικό πολιτικό διάλογο εντός του μορφώματος, αλλά απαιτούνται ξεκάθαρες και κρυστάλλινες τοποθετήσεις. Πόσο μάλλον όταν διακυβεύεται η ίδια ύπαρξη των ΕΑΑΚ στο σήμερα με ότι αυτό συνεπάγεται για την Επαναστατική Αριστερά στο πανεπιστήμιο και για το ίδιο το φοιτητικό κίνημα και τη νεολαία. Από την πλευρά μας η πολιτική συνεργασία των σχημάτων των ΕΑΑΚ με δυνάμεις της ΑΡΕΝ και το ΑΡΔΙΝ γίνεται με κόκκινη γραμμή την διεύρυνση και όχι την υπέρβαση των ΕΑΑΚ με τρόπο που δε μπορεί να χωρέσει το «Αριστερό Μέτωπο Νεολαίας» (και έτσι συγκολλήσεις νεολαιών, καταγραφές ΕΑΑΚ- ΑΡΔΙΝ- ΑΡΕΝ και παράλληλα δίκτυα νεολαίας). Με αυτή την λογική θα μπορούσε να προταθεί σε αυτές τις δυνάμεις η καταγραφή τους στα ΕΑΑΚ, με τρόπο που να εξυπηρετεί προοπτικά την ένταξή τους σε αυτά (στην βάση της φυσιογνωμίας και της κεκτημένης πολιτικής συμφωνίας και πλαισίου) και την ηγεμονία των δυνάμεων της Επαναστατικής Αριστεράς. Παράλληλα παλεύουμε στα ΕΑΑΚ για την αναβάθμιση της πολιτικής συμφωνίας στο εσωτερικό τους προς αντικαπιταλιστική-φιλεργατική κατεύθυνση σύμφωνα με τις νέες προκλήσεις της εποχής  και σε αυτή τη βάση περιγράφουμε και την πολιτική διακήρυξη των ΕΑΑΚ ως μπούσουλα και πλαίσιο συμφωνίας σύμφυτο με τα πολιτικά και συλλογικά κεκτημένα των ΕΑΑΚ με τα μάτια στραμμένα στην ηγεμονία της επαναστατικής Αριστεράς και του σχεδίου της στις μάζες και στις ανυποχώρητες μάχες του φοιτητικού κινήματος. Διαχωριζόμαστε από λογικές διακήρυξης για επανίδρυση της ΕΑΑΚ από το μηδέν, ενώ δεν βλέπουμε τα ΕΑΑΚ σαν την αντικαπιταλιστική πτέρυγα και πόλο. Αντίθετα τα βλέπουμε σαν το ευρύτερο πολιτικό χώρο και αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής που με τη φυσιογνωμία και το σχέδιο που περιγράφεται παραπάνω, ο αντικαπιταλιστικός πόλος και οι δυνάμεις της επαναστατικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι και παρεμβαίνουν σε αυτό με στόχο την ηγεμονία τους και την συσπείρωση και διεμβολισμό ευρύτερων δυνάμεων και ρευμάτων.

 

[...]

 

36. Στη βάση των μέχρι τώρα αποφάσεών μας σαν Αριστερή Συσπείρωση (της δουλειάς για την συγκρότηση του Πόλου της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της οικοδόμησης του κομμουνιστικού φορέα, την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των ΕΑΑΚ, την οικοδόμηση εργατικής μετωπικής θεωρίας και πρακτικής στο κίνημα μα και συνολικά πολιτικά) βασικοί πολιτικοί στόχοι και σχεδιασμός που θέτουμε εμείς είναι οι εξής:

 

[...]

 

•Ενεργοποίηση όλου του δυναμικού των σχημάτων στην πάλη ηγεμονίας της γραμμής στο εσωτερικό των σχολών ενόψει των κρίσιμων μαχών του ασφαλιστικού, του προσφυγικού και των φοιτητικών εκλογών με στόχο τον διεμβολισμό ρευμάτων και τη δημιουργία αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού πλειοψηφικού ρεύματος αμφισβήτησης και ανατροπής στη φοιτητιώσα νεολαία. 

 

•Ενίσχυση με όλες μας τις δυνάμεις των σχημάτων των ΕΑΑΚ με στόχο την αποτροπή αποδιάρθρωσης που παρουσιάζουν. Στοχεύουμε στην μαζικοποίηση των σχημάτων, στην πολιτικοποίηση και ένταξη νέων συντρόφων με όρους πολιτικής στράτευσης στις αποφάσεις του σχήματος και στις πολιτικές του πρωτοβουλίες μέσα και έξω από τις σχολές.

 

•Δημοκρατική οργάνωση και ανασυγκρότηση των ΕΑΑΚ και η διαμόρφωση μιας σύγχρονης αποτελεσματικής μετωπικής πρότασης συσπείρωσης των πολύμορφων ριζοσπαστικών, μαχητικών και αντικαπιταλιστικών τάσεων της σπουδάζουσας νεολαίας που θα θέτει ως στόχο την ενίσχυση και πολιτική διεύρυνση των σχημάτων που συγκροτούν την Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση. Ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού και φιλο-εργατικού χαρακτήρα των ΕΑΑΚ και αναβάθμιση της πολιτικής συμφωνίας που τα διαπερνά σε αυτήν την κατεύθυνση, μακριά από λογικές μετατροπής τους σε στείρα αντικαπιταλιστική πτέρυγα μέσω της επιβολής νέων οργανωτικών μοντέλων λειτουργίας. Ανοιχτό κάλεσμα ισότιμης ένταξης τους των δυνάμεων της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ στα ΕΑΑΚ στη βάση του πολιτικού περιεχομένου και κριτηρίων που αναφέρονται παραπάνω (ακόμα με όρους  συγκροτημένων πολιτικών δυνάμεων-οργανώσεων που παρεμβαίνουν στα σχήματα των ΕΑΑΚ). Πρέπει να σταματήσουν οι λογικές διπλής ένταξης στα ΕΑΑΚ που υλοποιούνται από συγκεκριμένες αντιλήψεις και σχήματα με επιχείρημα την αυτοτέλεια των σχημάτων, καθώς αφενός διαστρεβλώνουν το μοντέλο λειτουργίας των ΕΑΑΚ και αφετέρου υπομονεύουν το ίδιο το μόρφωμα καταλήγοντας στην πολιτική συγκόληση ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ μέσω μιας σειράς αλχημειών, ωσμώσεων και ανασυνθέσεων διαχέουν και αποσυγκροτούν τα ΕΑΑΚ για χάρη ενός φαντασιακού παναριστερού μετώπου νεολαίας. 

 

•Σε επίπεδο συλλόγων στηρίζουμε τα σωματεία των τηλεπικοινωνιών και επισιτισμού των και καλούμε τους εργαζόμενους συναδέλφους να γραφτούν σε αυτά φέρνοντας τους σε επαφή με συντρόφους που συμμετέχουν και στο σχήμα της ΛΑΝΤΖΑ.  Στήριξη κινήσεων και πρωτοβουλιών της ATTACK. Στηρίζουμε και δυναμώνουμε τους Συντονισμούς για το Προσφυγικό από συλλογικούς φορείς ανά πόλεις και εμπλέκουμε κόσμο των Φοιτητικών Συλλόγων στις διαδικασίες και δράσεις του.

 

•Υπεράσπιση της πολιτικής απόφασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε επίπεδο τοπικών επιτροπών με στόχο την αναβαθμισμένη παρουσία μας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ με στόχο τη βαθύτερη πολιτική ενοποίηση και ενεργοποίηση της με συμβολή όλων των μελών σε αυτήν την κατεύθυνση στις επικείμενες πολιτικές μάχες. Στόχος την ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού και επαναστατικού ρεύματος, απέναντι στις ουτοπίες και τις υποσχόμενες εύκολες λύσεις.